واقعا باید گفت این شبكه‌های ماهواره‌ای ذره ذره دارند در فرهنگ ما نفوذ می‌كنند و در این امر بسیار تخصص دارند و می‌دانند چكار باید بكنند تا مخاطبانشان بیشتر شود، درحالی كه آنچه به نمایش می‌گذارند و از آن بهره برداری می‌كنند، در زندگی واقعی چنین نیست و همه آن چیزی كه نشان می‌دهند، خلاف واقع و مملو از نیرنگ است. آنها بلد هستند چگونه دروغ‌پردازی كنند و به سریال‌های خود رنگ و لعابی حرفه‌ای دهند بدون آن كه ساختار و بدنه حرفه‌ای داشته باشند.
ما ساختار حرفه‌ای و تنومندی داریم كه آنها ندارند. ما نویسندگان، كارگردانان، بازیگران، فیلمبرداران و صدابردارانی داریم كه آنها ندارند و تنها مشكل ما قصه است. ما قصه نداریم و زود هم تسلیم می‌شویم.
تلویزیون ایران یكی از پاك‌ترین و بااخلاق‌ترین رسانه‌های دنیاست و تقریبا تمام سنین بدون نگرانی می‌توانند به تماشای آن بنشینند. فقط باید قصه خوب داشته باشیم و در آن صورت حتی لازم نیست برای سریال هایمان ده تا بازیگر ستاره بیاوریم. قصه خوب به بازیگر مشهور نیاز ندارد و فقط كارگردانی دقیق و هنرپیشه خلاق می‌خواهد.
اگر قصه خوب داشته باشیم می‌توانیم از جوان‌هایی كه استعداد دارند و خاك تئاتر خورده‌اند، استفاده كنیم.
در تلویزیون در دوره‌های مختلف، بازیگرانی به واسطه سریال‌ها معرفی شده‌اند كه الان هر كدام موتور محرك یك فیلم هستند. تلویزیون هنوز هم توان این را دارد كه چهره‌سازی كند.
قابلیت چهره‌سازی تلویزیون را باید خیلی جدی بگیریم چون حتی می‌تواند زمینه‌ای باشد برای سرمایه‌گذاری. به عبارتی تهیه‌كنندگان باید با چهره‌های توانمند قراردادهای بلندمدت داشته باشند تا بعد از گل كردن و برند شدن، باز با حداقل هزینه با تلویزیون كار كنند.
سریال‌های ترك ماهواره‌ای نه اخلاقیات را حفظ می‌كنند و نه از منظر تكنیكی حرفی برای گفتن دارند و انگاری فقط تولید می‌شوند برای پر كردن آنتن. از آن طرف هنوز در تلویزیون خودمان سریال‌های جذاب و مخاطب‌پسند تولید می‌شود كه كلی بحث ایجاد می‌كند. سریال‌هایی تماشایی هم در درجه اول داستان‌های جذاب و دیدنی دارند و چه خوب است كه این داستان‌های جذاب، بیشتر و بیشتر شود.