آنچه مخاطبان تلویزیون بیش از هر چیز دیگر بدان نیاز دارند راستگویی است؛ یعنی باید سریال‌هایی ساخته شود كه مردم خیلی راحت فضای حاكم بر آنها را درك كنند و حس نكنند این‌سریال‌ها درباره موضوعاتی است كه از آنها خبر ندارند.
مردم ما به طور روزمره چه در محیط كار و چه در معاشرت با خانواده و اطرافیان با فضا و اتفاقاتی روبه‌رو هستند كه اگر نتوانیم این فضا را وارد سریال‌ها كنیم یقینا از جذابیت سریال‌مان كم كرده‌ایم.
درست است كه رفتن سراغ ژانرهای پراتفاق و پرحادثه مانند جنایی، ترسناك و حتی فانتزی می‌تواند مخاطب را به سمت سریال بكشاند، ولی همچنان یكی از بهترین روش‌ها برای سریال‌سازی كم‌هزینه، تولید سریال‌های رئال با فضای همه‌فهم است.
در تصویرسازی محیط پیرامونی بدنه جامعه باید راستگویی پیشه كنیم و این طور نباشد حرف‌هایی بزنیم كه مخاطب حس كند به او دروغ گفته شده. امیدبخشی و دروغگویی در یك‌راستا نیستند بلكه باید مشكلات و مسائل را طرح كرد و درعین حال مفری هم برای ایجاد انگیزه و نشاط باقی گذاشت.
فكر می‌كنم اگر به سمت تولید منصفانه برویم قادر خواهیم بود حتی درباره بسیاری از صنوفی كه مردم از آنها گله دارند داستان‌پردازی كنیم و سریال‌هایی بسازیم كه برای مردم ملموس باشند؛ این تجربه را در تلویزیون داشته‌ایم و فقط باید با تجمیع قوا و شناسایی نیروهای انسانی درجه اول سعی كنیم این‌تجربیات را مجددا به جریان بیندازیم. البته یادمان باشد كه از ممیزی بیهوده كم كنیم و سعی كنیم در نقد جانب انصاف را رعایت كنیم تا خدای نكرده شرایطی پیش نیاید كه بی‌دلیل در بیان ایرادی زیاده‌روی كنیم. اگر میانه‌روی را پیشه كنیم قطعا خواهیم توانست در انتقال پیام به مخاطب و سرگرم‌سازیش موفق باشیم.