به دنبال شکستگی‌های آرنج که در بسیاری از موارد با در رفتگی و آسیب عضلات اطراف آن همراه است، التهاب بافت عضلانی و استخوان سازی در داخل این بافت از عوارض شایعی است که حتی بعد از جوش خوردن استخوان  و باز کردن گچ هم مانع از عملکرد طبیعی آرنج و باز و بسته شدن کامل آن می شود.
شکستگی در یکی از استخوانهای بازو، زند زیرین و زند زبرین اتفاق می افتد که در اثر دررفتگی و جابه‌جایی زیاد استخوان‌ها، ماهیچه‌های اطراف کشیده می شوند و تاندون و فیبرهای آنها دچار پارگی و خونریزی می شوند. در محل این جراحات کلسیم رسوب کرده و استخوان سازی نابجا صورت می گیرد. گاهی این استخوان سازی کمتر از آن است که در کلیشه رادیوگرافی دیده شود بنابراین باید احتیاطات لازم صورت گیرد. معمولا این استخوان سازی داخل عضله یک ماه بعد از شکسگی اتفاق می افتد. درد، محدودیت حرکتی و ناتوانی در انجام کارهای روزمره از مهم‌ترین نشانه‌های این مشکل است. اما ناتوانی در صاف کردن آرنج و محدودیت در این حرکت بیشتر به چشم می خورد.
درد شب‌ها هنگام خواب هم مزاحم بیمار می شود. وقتی از بیمار می خواهیم که در وضعیت 90 درجه خم بودن آرنج، کف دست یا پشت دستش را به ما نشان دهد قادر به انجام آن نخواهد بود. اما وقتی فیزیوتراپیست دست بیمار را می گیرد و می چرخاند این کار امکان پذیر است هرچند با درد و ناراحتی همراه است. با گذشت زمان و حجیم شدن بافت استخوان تشکیل‌شده در داخل عضله، این استخوان قابل لمس خواهد شد. اما در موارد خفیف تر تنها
حساسیت و درد ، بخصوص در قسمت جلوی آرنج وجود دارد و سفتی داخل عضله احساس نمی شود.
بعد از آسیب آرنج بیمار با گچ یا آتل در وضعیت خم، به مدت دو تا سه هفته بی حرکت می شود. بعد از آن فیزیوتراپی آغاز می شود. هدف از فیزیوتراپی کاهش درد و التهاب و به دست آوردن دامنه حرکتی خم و راست شدن و چرخش آرنج است. آنچه که در این موارد بسیار اهمیت دارد این است که وارد آوردن فشار بر آرنج برای خم‌و‌راست‌کردن آن می تواند روند تشکیل استخوان نابجا را تشدید کند و محدودیت بیشتر حرکتی را در پی داشته باشد. بنابراین تمرینات باید در حد بدون درد بوده و با تأکید بیشتر بر صاف کردن انجام شوند.  تمریناتی مانند استفاده از یک میله یا قرقره که در آنها بیمار با دو دست ورزش می کند و دست سالم برای تحرک به دست آسیب دیده کمک می کند، ارجحیت دارد.
هرگونه مداخله جراحی برای خارج کردن بافت استخوانی تشکیل شده داخل عضله می تواند وضعیت آرنج را وخیم تر کند. برخی مطالعات نشان می دهند در صورت احتیاط و مراقبت تحت نظر فیزیوتراپیست و جلوگیری از اعمال فشار وضربه بر اندام فوقانی در این بیماران، بعد از گذشت حدود 2 سال این بافت‌های استخوانی از داخل عضله ناپدید خواهند شد.