رسیدن به آرامش
یكی از خواسته‌های همیشگی انسان‌هاست و آنچه در زندگی همه انسان‌ها رخ می‌دهد عوامل تنش‌زاست كه می‌تواند عاملی برای ایجاد استرس و اضطراب باشد. مرز بین استرس و اضطراب بسیار باریك است و استرس می‌تواند محركی برای ایجاد اضطراب باشد و اضطراب نشانه‌ای بیرونی از استرس است.
زمانی كه فرد دچار استرس و اضطراب می‌شود علائمی مانند  افزایش تنفس، افزایش ضربان قلب، اختلال در خواب شبانه، بی‌قراری، دلشوره و تغییر در اشتها (پرخوری یا كم‌خوری) پیدا می‌كند و از لحاظ روانی نیز با بی‌قراری و ناآرامی دست و پنجه نرم می‌كند.
تفاوت استرس و اضطراب این است كه استرس دلیل واضح و آشكار دارد اما اضطراب اغلب علت مشخصی ندارد و زمانی كه فردی نگران است و از علت نگرانی و دلشوره خود آگاه است می‌توان گفت دچار اختلال استرس شده و زمانی كه نگرانی و دلشوره‌های فرد بدون دلیل است و دلیل واضحی برای آن پیدا نمی‌كند می‌توان گفت كه دچار اضطراب شده است. بنابراین می‌توان گفت كه ابتدا استرس ایجاد می‌شود و به دنبال آن اضطراب سراغ فرد می‌آید.
عوامل استرس‌زا می‌تواند خوب و بد باشد و آنچه لازم به مداخله است، استرس‌زاهای منفی است و باید توجه داشته باشیم كه استرس منفی و اضطراب، هر دو می‌تواند علاوه بر مشكلات جسمی، سلامت روان فرد را به خطر بیندازد. بنابراین برای ایجاد احساس آرامش لازم است عوامل استرس‌زا شناسایی شود و فرد از روش‌های مختلف برای ایجاد آرامش و كنترل در خود استفاده كند.
برای ایجاد و حفظ آن لازم است سبك زندگی افراد بازبینی شود و اقدام به تغییر آن كنند. عوامل استرس‌آور می‌تواند درونی (توسط خود فرد) یا بیرونی (توسط دیگران) برای فرد ایجاد شود و با توجه به درونی یا بیرونی بودن آن می‌توان از روش‌های كنترل‌كننده استفاده كرد.
یكی از روش‌های آرام شدن استفاده از تكنیك‌های آرام‌بخشی و تمرینات تنفسی است و همچنین می‌توان از روش‌های شناختی برای كاهش تنش استفاده كرد. یعنی لازم است افكار و باورهای غلط فرد شناسایی و با افكار منطقی جایگزین شود.
همچنین خروج از محیط‌های تنش‌زا و استفاده از معنادرمانی و دعا می‌تواند به آرامش فرد كمك كند. ضمنا فهرستی از فعالیت‌های لذت‌بخش خود تهیه و در طول هفته یا ماه برخی از آنها را اجرا كنید.