یکی از مهم ترین مشغولیات سینما در سال 98، ورود سرمایه مشکوک بود و هست که در این چند سال اخیر قوت گرفته و حتی پای برخی تهیه‌کننده ها و سرمایه گذاران فیلم های سینمایی و سریال های شبکه نمایش خانگی را به دادگاه و زندان کشانده است. باوجود برخی تلاش ها و اقدامات از قبیل تدوین آیین نامه از سوی تهیه کنندگان برای جلوگیری از ورود افراد ناصالح به حیطه تهیه کنندگی و سرمایه گذاری فیلم ها و اظهارنظر برخی سینماگران برای مقابله با این جریان، هنوز هم خطر ورود سرمایه های مشکوک و پول های کثیف، سینمای ایران را تهدید می کند.

 کجایی داروغه؟
کشاکش دولت و مجلس مبنی بر ادامه معافیت مالیاتی هنرمندان و لغو آن، از بحث های مهمی بود که موجب اظهارنظرهای موافق و مخالف فراوانی در فضای سینمایی و رسانه ای شد. برخی معتقدند که هنرمندان از جمله سینماگران که شغل و درآمد ثابتی ندارند و به صورت منقطع فعالیت می کنند، نباید مشمول پرداخت مالیات باشند و بعضی هم اعتقاد به برقراری عدالت اجتماعی دارند و می گویند هنرمندان و از جمله بازیگران، نباید در پرداخت مالیات فرقی با دیگر مردم داشته باشند. اما آنچه به عدالت نزدیک‌تر است، دریافت مالیات از ستاره ها و بازیگران پرکاری است که برای هر حضور سینمایی و سریالی در شبکه نمایش خانگی، دستمزدهای میلیاردی و شبه نجومی می گیرند که البته این عده به نسبت دیگر بازیگران و عوامل سینمایی در اقلیت هستند و مواجهه مالیاتی با دیگرانی که نصیبی از پرکاری و دستمزدهای بالا نمی برند باید منطبق بر عدالت و انصاف باشد.
 سوداگریِ فیلم
 مدت ها خبری از قاچاقچیان سینمایی نبود تا این که امسال موج جدیدی از راه رسید و در دوران رسانه های اینترنتی، بعضی فیلم های در حال اکران یا اخیرا به نمایش درآمده در سینماها یا حتی فیلم های توقیفی را در اینترنت منتشر کردند. متری شیش و نیم، رحمان 1400، قصر شیرین، خانه پدری، شبی که ماه کامل شد، رستاخیر، سرخپوست و ... از جمله فیلم هایی بودند که به این صورت یا به شکل فیزیکی و در قالب دی وی دی قاچاق شدند و ضمن ضررهای مالی فراوان، ترسی در دل صاحبان آثار سینمایی ایجاد کردند. این موج البته زود فروکش کرد و با تذکرهایی چون مراقبت جدی‌تر از فیلم های سینمایی و کدگذاری آنها در ارائه به جشنواره‌های سینمایی داخلی و خارجی و مدیران و مسوولان و دست اندرکاران سینما، ظاهرا ختم بخیر شد، اما نگرانی ها در این زمینه کماکان پابرجاست .