سردشتی‌ها 32 سال است که با عوارض بمباران شیمیایی زندگی می‌کنند، در خاطره همه مردم این شهر، چه آنهایی که سن شان به بمباران قد می‌دهد چه آنهایی که در سال‌های بعد از جنگ به دنیا آمدند و از نزدیک رنج و درد اعضای شیمیایی شده خانواده‌شان را دیدند، خردل نام آشنایی است؛ نامی که گره خورده به تیرماه 1366 و در تمام این سال‌ها پابه پایشان با تاول‌هایی بزرگ و آبدار، پوستی ورآمده ، چشم‌هایی سرخ و ملتهب، سینه‌ای خشک و پر از سرفه و نفسی که سخت بالا می‌آید، پیش آمده. سردشتی‌ها 32 سال است با این مشکلات زندگی می‌کنند و حالا در گیرودار شیوع ویروس کرونا درکشور، وقتی همه نگران ابتلا به این بیماری هستند، آنها مانده اند و زخمی قدیمی که مرهم ندارد! زخمی که می‌تواند دوباره سر باز کند و نفس شان را ببرد!
همین است که آنها همان اولین روزهایی که خبر شیوع کرونا در کشور شنیده می‌شد و هنوز ویروس شهر به شهر جلو نیامده بود تا به نزدیکی شان برسد، برای وزیر بهداشت یک نامه نوشتند و درخواست توجه ویژه تری کردند؛ درخواست کمکی که هنوز که هنوز است بی جواب مانده. صالح عزیزپور اقدم ، رئیس انجمن دفاع از حقوق مصدومان شیمیایی سردشت در همین رابطه به ما می‌گوید:« ما در تاریخ پنج اسفند برای وزیر بهداشت نامه از طرف انجمن مصدومان شیمیایی سردشت نوشتیم و هشدار دادیم که وضعیت شهرما بحرانی است و گفتیم که با توجه به این‌که اینجا جانباز شیمیایی زیاداست و سیستم دفاعی بدنی جانبازها ضعیف است، اگر این ویروس به سردشت وارد شود فاجعه به بار می‌آورد، اما هنوز که هنوز است هیچ اقدامی در این زمینه انجام نشده و حتی جواب نامه مارا هم نداده اند.»
 نامه  بی‌جواب
نامه‌ سردشتی‌ها البته یک رونوشت هم داشت که به دفتر  رئیس بنیاد شهید و امور ایثارگران حجت‌الاسلام سید محمدعلی شهیدی ارسال شد و از نتیجه آن هم هنوز خبری نیست و عزیزپوراقدم می‌گوید:« البته هفته گذشته شنیدیم که تعداد محدودی ماسک و دستکش بین خانواده  جانبازان شیمیایی درشهر توزیع شده اما از هرکسی که پرسیدیم این بسته هارا نگرفته بود! درحالی که اگر خدای نکرده کرونا در سردشت شیوع پیدا کند، حتی از بمباران شیمیایی هم می‌تواند برای مردم ما که آسیب پذیر هستند خطرناک تر باشد. مخصوصا از این نظر که ما مصدومان شیمیایی زیادی داریم که در ادارات مختلف مشغول به کارند و دولت تمهیدی برای آنها و دورکاری یا مرخصی شان نکرده است، آن هم درحالی که آنها نسبت به مردم عادی آسیب پذیرتر هستند.»
 او برای حرفش شاهد هم می‌آورد و از وجود 8000مصدوم شیمیایی در این شهر خبر می‌دهد؛ 8000نفری که نسبت به مردم عادی سیستم دفاعی آسیب پذیرتری دارند و همین موضوع برنگرانی‌ها می‌افزاید. مخصوصا وقتی که مردم این شهر از کمبود ماسک و مواد ضدعفونی کننده گلایه می‌کنند. تجربه ای که رئیس انجمن دفاع از حقوق مصدومان شیمیایی سردشت به‌عنوان یک جانباز 35 درصد شیمیایی درباره اش می‌گوید: من خودم دراین چند روز سعی کردم تعدادی ماسک تهیه کنم تا بین اعضای انجمن پخش کنیم اما در هیچ داروخانه‌ای خبر از ماسک و مواد ضدعفونی نیست، از طرف دیگر در سطح شهر هم اقدام خاصی برای ایمن‌سازی معابر عمومی انجام نمی‌شود و این خود مردم هستند که به صورت خودجوش از پمپ‌های سمپاشی مزارع برای ضدعفونی استفاده می‌کنند درحالی که ما انتظار داریم مثل بقیه شهرها از امکانات دولتی برای شهر ما استفاده شود.»
گلایه او حرفی است که از زبان یک جانباز شیمیایی دیگر هم می‌شنویم و کمال فتاحی، جانباز 25 درصد شیمیایی به ما از رنجی می‌گوید که برای تهیه ماسک کشیده و دست خالی برگشته :« در سردشت هیچ داروخانه ای ماسک ندارد. مردم هم به خاطر همین ناراحت هستند، دریغ از یک ماسک و یک ماده ضدعفونی ... هیچ چیزی بین جانبازان و مصدومان شیمیایی توزیع نشده و مدام وعده می‌دهند که قرار است توزیع کنند! حالا من از این مسؤولان می‌پرسم که کِی قرار است توزیع کنید؟ وقتی که کار ما تمام شد؟! من برای تهیه ماسک به چندداروخانه سرزدم و هیچ چیزی پیدا نکردم ، آخرش هم یکی از دوستانم مردانگی کرد و چندتا ماسک داد که الان آنقدر از آنها استفاده کرده ام که دیگر قابل استفاده نیستند!»
 یک بیمارستان و  8000 مصدوم
این گلایه‌ها به گوش حسین محمدیان یکی دیگر از جانبازان شیمیایی و از اعضای هیئت مدیره انجمن مصدومان شیمیایی سردشت آشناست. او از این گلایه‌ها دراین چند روز زیاد شنیده و خودش هم مثل بقیه مردم دستش از ماسک و موادضدعفونی کننده خالی است ، او هم از دلهره ودست خالی مردم شهری می‌گوید که دربرابر کرونا می‌توانند نسبت به بقیه مردم آسیب پذیرتر باشند. او البته یک نگرانی دیگر هم دارد ؛ این‌که در صورت بروز مشکل و شیوع بیماری در این شهر، امکانات درمانی سردشت جوابگوی خیل عظیم بیماران نباشد و در همین رابطه به ما می‌گوید :« اینجا یک بیمارستان 64 تخت خوابی داریم برای کل شهرستان سردشت که سه شهر و 240 روستا دارد که در صورت بروز مشکل با توجه به تعداد بالای مصدومان شیمیایی در سردرشت قطعا جوابگوی همه مردم نیست.»
 بیمارستان ۶۴ تختخوابی سردشت همان بیمارستانی است که در روزهای حاد آلودگی هوا هم ظرفیتش برای پذیرش بیماران کافی نیست و حالا کمبود فضای درمانی اش به نگرانی بزرگ مردم این شهر تبدیل شده است؛ مخصوصا در شرایطی که بیمارستان‌های شهرهای دیگر،  درگیر درمان بیماران بومی خودشان هستند!


تبعات کرونا در سردشت جبران ناپذیر است
نگرانی سردشتی‌ها اما از سه شنبه گذشته که شنیده اند یک نفر در سردشت به ویروس کرونا مبتلا شده بیشتر شده ؛ خبری که البته تا لحظه نوشته شدن گزارش توسط هیچ کدام از مسؤولین وزارت بهداشت تایید نشده است  و با این حال رسول خضری نماینده مردم پیرانشهر و سردشت درباره اش به ما می‌گوید:« موارد مثبت و منفی کاذب کرونا در این کیت‌ها کم نیست و تا زمانی که قطعی نشود نمی‌توان اعلام کرد که نتیجه قطعی چه چیزی بوده است. چراکه در آزمایش اولیه به صورت عام چندین نوع کرونا ویروس را بررسی می‌کنند و درنهایت آزمایش نهایی کووید 19 را نشان می‌دهد که درمورد این فرد مبتلا هم هنوز نتیجه آزمایش نهایی اعلام نشده است.» با این حال چه جواب نهایی برای این مبتلای احتمالی مثبت باشد چه نباشد، نگرانی سردشتی‌ها برای سلامتی شان بجاست؛ موضوعی که در دهمین روز شیوع ویروس کرونا مورد توجه نماینده آنها در مجلس شورای اسلامی هم قرار گرفت و خضری از ضرورت اتخاذ تدابیر ویژه برای جلوگیری از ابتلا به کرونا در پیرانشهر و سردشت گفت.
او هنوز هم بر اتخاذ این تدابیر ویژه تاکید دارد و می‌گوید:« ما بیش از 8000مصدوم شیمیایی در شهر سردشت و بعد پیرانشهر داریم؛ مصدومانی که عمدتا مشکلات ریوی دارند و این یعنی زمینه مساعد برای ابتلا به ویروس کرونا. که در صورت بروز ودرگیری قطع به یقین عوارض شدیدتری خواهند داشت و متاسفانه تبعات جبران ناپذیری را در سردشت شاهد خواهیم بود.» او اما برای ما از جلسات متعددش در صحن مجلس با وزیر بهداشت و اعضای کمیسیون بهداشت و .. برای رسیدگی به همین مشکل می‌گوید و این‌که قرار است به زودی سردشتی‌ها به صورت ویژه در بحث توزیع ماسک و مواد ضدعفونی کننده و البته تجهیزات دارویی مدنظر قرار بگیرند. او نگرانی مردم درباره کمبودهای موجود در فضای درمانی این شهر را هم تایید می‌کند و می‌گوید همه تلاش مسؤولان سردشتی باید بر پیشگیری از شیوع بیماری در سردشت مبتنی باشد  و در همین زمینه از ضرورت اقدامات پیشگیرانه برای ورود کامیون‌ها و ترانزیت‌ها به سردشت و پیرانشهر خبر می‌دهد و می‌افزاید:« هردوشهر سردشت و پیرانشهر ترانزیت مرزی و گمرک بین المللی با اقلیم عراق دارند و ضرورت دارد قبل از ورود این ترانزیت‌ها به مبادی شهر، حتما آنها را ضدعفونی کنند.