این افتخار را داشتم كه در خانه‌نشینی كرونایی مردم با سریال نون‌خ۲ كنارشان باشم؛ سریالی كه بنا بود ماه رمضان روی آنتن برود ولی پخشش جلو افتاد و باعث شد مخاطبان ساعات انتهای شب‌های حدفاصل پایان نوروز تا رمضان را به تماشای این سریال بنشینند.
نون‌خ۲ سریالی است كه تولیدش به‌شدت سنگین بود و واقعا سعید آقاخانی به‌عنوان كارگردان و تیم تولیدش به‌مانند یك «بیگ‌پروداكشن»، سختی كشیدند تا نتیجه كار قابل قبول از آب دربیاید. آقاخانی خودش هم كارگردانی می‌كرد و هم نقش اصلی را ایفا می‌كرد و همین هم دشواری كار را بالا می‌برد.
نون‌خ۲ از آن طنزهایی است كه بیشتر از كلام به موقعیت متكی است و این ویژگی باعث شده بود تمام بازیگران هم سعی كنند به جای بداهه‌پردازی‌های مرسوم، خود را به دل موقعیت‌هایی بسپارند كه نویسنده نگاشته و كارگردان درخواست اجرای آنها را دارد.
خودم خیلی دوست ندارم در سریال‌هایی بازی كنم كه بیش از حد روتین و حاوی شوخی‌های بی‌مزه هستند. نون‌خ۲ سریالی است كه هر قسمت یك اتفاق تازه دارد و از همه مهم‌تر سریالی است كه به بخشی از آسیب‌های زلزله می‌پردازد و این مهم‌ترین خصیصه است.
نون‌خ۲ به‌خاطر آن‌كه باعث شد در حال و هوای مردم زلزله‌زده قرار بگیرم و درواقع با نقش همذات‌پنداری كنم خیلی‌گیرا بود.
شخصا فكر می‌كنم حركتی كه تلویزیون در ارائه سریال‌های سرگرم‌كننده از ابتدای سال داشته باید باشتاب مناسب تا انتهای سال ادامه پیدا كند و تقریبا در هر موعد یك سریال شیرین و در عین ‌حال حقیقت‌گو كه هم از مردم بگوید و هم شادشان كند روی آنتن برود.
خوشبختانه و با وجود فراوان رسانه‌های سرگرم‌كننده همچنان تلویزیون است كه مخاطب دارد ولی بدیهی است كه اگر مخاطب در تلویزیون محصول مطلوبش را نیابد به سراغ رسانه‌های دیگر می‌رود بنابراین همه و همه باید بكوشیم كه رسانه ملی را به جایگاهی كه هست برسانیم.