آمارهای منتشرشده توسط وزرات فرهنگ و ارشاد اسلامی درست و البته قابل تامل است. به اعتقاد من از ابتدای انقلاب اسلامی تاكنون نهایتا هزار ناشر فعال مشغول چاپ كتاب بوده اند و الباقی آنها صرفا كسانی هستند که یك روز مثلا در شورای‌عالی انقلاب فرهنگی سمتی داشته‌اند و روز دیگر و بعد از بازنشستگی، برای خالی نبودن عریضه امتیاز نشر گرفته‌اند! آنچه كه مسلم است این كه باید ساز و كار غلط احراز صلاحیت، كنترل و نظارت در صدور مجوز نشر جدا مورد بازبینی قرار گیرد و فرآیند تجدیدنظر درخصوص ناشران غیرفعال اعمال شود.  

كل اقتصاد تجسمی اندازه خرید یك آپارتمان نیست!
هنرهای تجسمی هیچ كمكی از دولت دریافت نمی‌كند. نه مانند موسیقی سالن می‌گیرد و نه مانند سینما بودجه‌ای برای ساخت فیلم. كتاب‌ها نیاز به بررسی و ممیزی دارند و خلاصه هر هنری نوعی از وابستگی را به دولت دارد، در عرصه هنرهای تجسمی بحث متفاوت است. گالری‌ها فعالیتشان خصوصی است، هنرمندان هم همین‌طور. پس طبیعی است كه آمار دقیقی هم ارائه نكنند و مشغول كار خودشان باشند. حالا گذشته از اینها نگاهی بیندازیم به گردش مالی یك‌سال هنرهای تجسمی. اگر تمام فروش‌ها و سودهای یك‌سال هنرمندان و گالری‌داران را جمع كنیم نهایتش می‌شود 40 میلیارد تومان، در حالی كه یك آپارتمان متوسط در برخی نقاط تهران 60 تا 80 میلیون تومان قیمت دارد.
این همه در حالی است كه دولت و وزارت ارشاد هم حمایتی از هنرهای تجسمی ندارند، نه حراج خاصی برگزار می‌كنند، نه برگزاری بی‌ینال و اكسپو چندان برایشان مهم است. هنرمندان تجسمی برای خودشان بی‌سروصدا كار و زندگی می‌كنند و گالری دارها هم همین‌طور. ضمن این‌كه گالری‌دارها هم اغلب مجموعه‌دار هستند و علاقه‌مند به آثار هنری تجسمی؛ وگرنه می‌دانند سرمایه‌ای كه برای كارشان گذاشته‌اند، بازگشت چندانی ندارد. هر چند در این میان حرف و حدیث و رقم‌های نجومی درباره آثار تجسمی مطرح می‌شود، اما این ارقام و رویدادهای مربوط به حراج هم بیشتر برای تثبیت قیمت یك هنرمند و مسائلی از این دست برگزار می‌شوند و حباب هستند. گاهی فلان كار سهراب سپهری كه قیمتش در حراج بالا می‌رود را خود صاحب اثر می‌خرد و اتفاقاتی از این دست بسیار است.
خلاصه كل ماجرا این است؛ ما بیش از 100 گالری فعال داریم كه هر دو هفته یك بار تقریبا نمایشگاه دارند، گاهی فروش خوبی دارند و گاهی هم نه. گاهی هنرمند قیمت كارش را بیست میلیون تومان اعلام می‌كند، اما به‌طور پنهانی با تخفیف همان را ده میلیون تومان می‌فروشد و همه این موارد یعنی نمی‌توان اقتصاد تجسمی را با فرمول اقتصاد دیگر هنرها بررسی كرد و دنبال گرفتن آمار دقیق از گالری‌داران و هنرمندانی بود كه حمایت دولتی هم ندارند!



سال‌های دور از عدد و رقم
مدیون هستید اگر گمان ببرید اهالی هنرهای تجسمی با اعداد و ارقام مشكلی دارند یا مثلا نمی‌توانند اسكناس بشمارند اما به هر دلیل در سالنامه‌های آماری كه هر سال در وزارت ارشاد منتشر شده، حتی یك مرتبه و یك عدد ناقابل درباره گردش مالی حوزه تجسمی چیزی در آن نیامده است. این‌كه فروش آثار تجسمی در هر سال چقدر بوده و گردش مالی حراجی‌های داخلی كه هیچ حتی درباره تعداد گالری‌های كشور هم هیچ اطلاعاتی در این سالنامه‌ها نیست. در واقع از سال 1393 تا 1397 تنها اطلاعاتی كه درباره حوزه تجسمی دستگیرمان می‌شود این است كه چه تعداد نمایشگاه در مراكز هنری و گالری‌ها برگزار شده و از سال 1395 این نمایشگاه‌ها به تفكیك استان‌های كشور ذكر شده. همین و بس.




خصوصی‌سازی یا رهاسازی، مسئله این است
 تئاتر کشورمان از مشکلات متعددی رنج می‌برد که به مرور زمان از این مشکلات کاسته نشده هیچ، به آنها اضافه هم شده‌است.
اول: ظرفیت صندلی‌های تئاتر بیشتر از مخاطبان تئاتر است. تماشاخانه‌ها اضافه شده‌اند اما مخاطب برای دیدن تئاترهایمان تربیت نکرده‌ایم. از طرفی این را هم بپذیریم که خروجی رشته‌های تئاتر از دانشگاه‌های زیاد است و نیز تعداد هنرمندانی که شرایط کار کردن برایشان مهیا نیست. دوم: شرایط اقتصادی خانواده‌های ایرانی اجازه دیدن نمایش را نمی‌دهد. من به عنوان یک فعال تئاتر به جرات می‌گویم تئاتر در ایران به نسبت کشورهای توسعه‌یافته یا حتی در مقایسه با تفریحات دیگری که در کشور خودمان وجود دارد، ارزان است اما با همین قیمت‌ها یک سرپرست خانوار، به دلیل درآمد محدود، نمی‌تواند از رسانه‌ای مانند تئاتر بهره بگیرد.  سوم: کیفیت آثار جای بررسی دارد؛ وقتی مجموعه‌های فرهنگی ایجاد می‌شوند، تولیدات فرهنگی در دسترس قرار می‌گیرند ولی با چه کیفیتی؟ آیا آثاری که در تماشاخانه‌های شهر عرضه می‌شوند، کیفیت لازم را برای جذب مخاطب دارند یا اسباب دلزدگی را فراهم می‌کنند و قهر با تئاتر را؟
چهارم: خصوصی‌سازی بهانه‌ای شده که دولت مدیریت تئاتر را رها کند و صرفا به نظارت بپردازد.  در تمام کشورهای صاحب تئاتر، دولت به تولید و رشد تئاتر کمک می‌کند؛ اما دولت ما به بهانه خصوصی‌سازی مدیریت را در حد نظارت تنزل داده و کمک‌های دولتی به گروه‌ها یا به موقع پرداخت نمی‌شود یا اصلا پرداخت نمی‌شود. در چنین شرایطی به طور طبیعی تئاتری‌ها مجبور می‌شوند به سمت تئاتر تجاری، تئاتر گیشه و تئاتر کم‌محتوا بروند که حاصلش توقف تولید اندیشه در تئاتر، ریزش مخاطب و پایین آمدن سلیقه تماشاگران است.  پنجم: تعداد سالن‌ها و تماشاخانه‌های شهر تهران کم نیست اما گستردگی ندارد. در جنوب تهران یا غرب یا شرق تهران تئاتر نداریم و نیز کمتر شاهد تنوع گونه‌های مختلف نمایشی هستیم. 



تئاتر  و  خصوصی سازی
میزان فروش، یكی از مهم‌ترین گزینه‌های آماری است اما این مورد در سالنامه آماری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی برای تئاتر مغفول مانده و گزارشی از میزان فروش نمایش‌ها ارائه نشده است.
همچنین سالن‌های نمایش در تهران افزایش داشته و طی یكی دو سال اخیر تئاتر خصوصی نقش تعیین‌كننده‌ای در اقتصاد تئاتر داشته اما به این موارد هم توجه نشده و اطلاعاتی درباره تعداد سالن‌های فعال ارائه نشده است. مهم‌ترین اطلاعات مربوط به تئاتر در این سالنامه، تعداد آثار تولید شده و تعداد دفعات اجرا و تعداد تماشاگران است كه از رشد نسبی تئاتر در كشور خبر می‌دهد.




همه‌گیرشدن کنسرت‌های موسیقی در جهان
استقبال و اقبال عمومی نسبت به کنسرت‌های موسیقی در چارت جهانی هم رشد بسیاری داشته و به نظر می‌رسد هر چه زندگی مدرن‌تر می‌شود مردم گرایش بیشتری به تفریحات دنیای مدرن پیدا می‌کنند. هر قدر فروش آلبوم‌های فیزیکی کمتر شده در عوض فروش آنلاین موسیقی و همچنین حضور در کنسرت‌ها رشد چشمگیری داشته است.
 روزی روزگاری در تالار وحدت تهران در سال تنها 10 کنسرت موسیقی برگزار می‌شده است، اگر اشتباه نکنم سال 66 با چنین آماری مواجه بودیم و حالا با گذر سه دهه با آمار بسیار قابل توجهی روبه‌روییم که نشان می‌دهد موسیقی ما می‌تواند امروز به عنوان یک هنر- صنعت روی پای خودش بایستد و دیگر نیاز به صدقه دولت نداشته باشد.
اما این که چرا در ایران تعداد اجراهای صحنه طی چند سال رشد تصاعدی و چند برابری را تجربه کرده، موضوعی است که باید برای پرداختن به آن رفت سراغ زیرساخت‌های اجرایی موسیقی. زمانی که بنده مسوولیت اداره دفتر موسیقی وزارت ارشاد را پذیرفتم روند برگزاری کنسرت در استان‌ها بسیار دشوار بود و تنها در برخی مراکز استانی شاهد اجرای زنده موسیقی بودیم. برنامه‌ریزی‌ها رفت به این سمت که در هر استانی چند شهر بتوانند میزبان برگزاری کنسرت باشند و به نظرم همین اقدامات برای اصلاح ساختارها توانست به موسیقی کمک کند تا روی پای خودش بایستد و برای فعالیت مستقل از دولت تلاش کند. رشد مالی ای هم که موسیقی طی این سال ها تجربه کرده جالب است، در سال اول اصلاح ساختارها حدود 10 برابر رشد اقتصادی موسیقی را شاهد بودیم و حالا هم رشدی حدود 15 تا 20 برابر که می‌تواند هم اهالی موسیقی را منتفع کرده و هم گردش مالی این هنر را بالا ببرد.
نکته مهم دیگر این که تا آن دوره موسیقی‌هایی که اجرای صحنه‌ای داشتند در سبک های پاپ، کلاسیک و سنتی بودند. حالا اما بیش از 15 سبک مختلف موسیقی در حال فعالیت هستند و همین هم مخاطب موسیقی را بیشتر می‌کند و هم چرخه مالی‌اش را.




آواز خوانی روی صحنه
طی پنج سال كنسرت‌های موسیقی در كشورمان رشد قابل توجه داشته اما تعداد آثار صوتی كه از وزارت ارشاد مجوز گرفته و منتشر شده‌اند تقریبا یك رقم ثابت را شامل می‌شوند.
در سال 1393 برای 425 اثر صوتی مجوز صادر شده كه نمی‌دانیم همه آنها آلبوم موسیقی بوده‌اند یا موارد دیگری را هم دربر می‌گیرند.
 این ابهام در آمار سال‌های بعد نیز وجود دارد و توضیحی ارائه نشده جز این‌كه در سال 1394 تعداد آثار صوتی موفق به دریافت مجوز 574 اثر بوده و در سال 1395 برای 485 اثر صوتی مجوز صادر شده، 545 اثر در سال 1396 مجوز گرفته و در سال 1397 هم برای 548 اثر مجوز صادر شده است.