به باور خیلی‌ها شهر یک موجود زنده است که همزمان با شهروندانش صبح زود از خواب بیدار می‌شود، همپای آنها در طول روز فعالیت دارد و با سکوت شبانه آنها به خواب می‌رود. موجود زنده‌ای که حال و هوایش به تناسب ایام تقویم تغییر می‌کند، گاهی رنگ غم به چهره می‌گیرد و گاهی، سرشار از شادی می‌شود. اتفاقی که به باور مصطفی بهزادفر، استاد شهرسازی و معماری به ارتباط شهر با بُعدی به نام زمان برمی‌گردد.
بهزادفر با اشاره به این موضوع به ما می‌گوید: «یکی از ابعاد محیطی که شهر با آن متولد می‌شود، زندگی می‌کند و می‌میرد، بعدی است به نام زمان. ما این بعد زمان را می‌توانیم به اشکال مختلف بشناسیم. پس یک شهر اگر خوب طراحی و ساخته شده باشد، باید در زمان‌های مختلف به صورت خودکار خودش را معرفی کند، مثلا بگوید من امروز شادم، من امروز غمگینم.»
این استاد شهرسازی دانشگاه در ادامه بر ضرورت زیباسازی شهرها تاکید می‌کند و می‌گوید:« شخصا همه چیز را زیبا می‌بینم. اما به عنوان یک طراح شهری که دید مردم را نسبت به شهر می‌بیند، مطالعات زیادی انجام داده‌ام که نشان می‌دهد جمعیت زیادی از مردم ما شهرشان را زشت می‌بینند و این موضوع دلایل زیادی دارد؛ مثلا به‌خاطر آلودگی، به علت دود و غلبه رنگ خاکستری به عنوان بالاترین و منفی‌ترین عنصر. حالا مدیریت شهری اگر می‌خواهد زیبایی شهر به چشم بیاید، باید در اولین گام این زشتی را از درودیوار شهر بزداید تا رنگ خاکستری، رنگ غالب نباشد.»