این روزها سخت مشغول بازی در فیلم «روزی روزگاری ایران» به كارگردانی غلامرضا جعفری هستم و در كنار بازیگری در زمینه كارگردانی هم فعالیت می‌كنم. تا به امروز سه فیلم كوتاه ساختم و پروانه ساخت فیلم سینمایی جدیدم را هم گرفته‌ام كه به‌زودی ساخت آن را آغاز خواهم كرد. این اواخر هم مجموعه 52 قسمتی «چتر نجات» را برای شبكه آموزش ساختم كه در حال پخش است. من در زمینه موسیقی هم فعالیت می‌كنم و حدود سه سال و نیم شاهنامه فردوسی را به صورت موسیقی و نمایش با دوستان كار كردیم اما مشكل سرمایه‌گذار داریم.
اما در زمینه بازیگری به نسبت دوران كودكی كم‌كارتر شده‌ام. چون فضای كار خیلی عجیب شده و هر كسی تیم خودش را دارد و فقط با آنها كار می‌كند. ما هم از دوران كودكی یاد گرفتیم و عادت كردیم كه با ما تماس بگیرند و برای كار دعوتمان كنند. همچنان با همین شیوه كار می‌كنم. اما امروز شرایط به گونه‌ای است كه برخی از دوستان خودشان تماس می‌گیرند و ارتباط برقرار می‌كنند تا در یك كار حضور داشته باشند. اما من همچنان اگر پیشنهادی داشته باشم، كار می‌كنم. البته سعی كردم گزیده كار كنم. با این‌كه می‌دانم اگر بازیگر كم و گزیده كار كند، فراموش می‌شود. با این حال تلاش می‌كنم در كارهای ضعیف بازی نكنم. ضمن این‌كه دوستانی دارم كه اتفاقا وقتی می‌شنوم كار می‌كنند، سعی می‌كنم با آنها در تماس نباشم تا این تصور به وجود نیاید كه می‌خواهم خودم را
تحمیل كنم.
فكر می‌كنم بازیگران نسل ما این روزها نگران بچه‌هایی هستند كه در سنین كودكی و نوجوانی بازیگر می‌شوند، اما این احتمال وجود دارد كه آنها نیز به سرنوشت اغلب ما دچار شوند. چون ما نیز در سنین كودكی خودمان شغلمان را انتخاب نكردیم و توسط دیگران انتخاب شدیم و در این مسیر قرار گرفتیم و بعد از مدت‌ها دیگر كاری به‌جز بازیگری بلد نبودیم. در مقطعی هم به فراموشی سپرده شدیم و بازیگران نسل جدید وارد این حوزه شدند. از طرفی ضوابط و روابطی كه در این حرفه وجود دارد باعث شد جای كمتری برای حضور ما باشد. در صورتی كه بازیگران هم‌سن‌ من اغلب خانه‌نشین شده‌ و بیكار هستند. عده‌ای هم به دلیل شرایط نه چندان خوبی كه وجود داشت، از این حرفه فاصله گرفتند. در سینما هم پشتوانه‌ای وجود ندارد و به همین دلیل هیچ آینده‌ای را در این حرفه برای خودمان متصور نیستیم.