با محمد نشسته بودیم قهوه بخوریم. یکهو بی‌هوا پرسید اگر همه ذوات مقدسه و ائمه اطهار جایی جمع باشند و تو را مخیر بگذارند که بروی توی خانه یکی‌شان خدمت کنی کدامشان را انتخاب می‌کنی؟ کمی فکر کردم و گفتم یا امام‌حسین‌علیه‌السلام یا امام رضا(ع). گفت چرا؟ گفتم دوست‌شان دارم. گفت یعنی بقیه را کمتر دوست داری؟ گفتم نه همه یک نورند. این دو نفر خیلی مهربانند. گفت یعنی بقیه کمتر مهربانند و کریم. مانده بودم چه بگویم. خودش بحث را جمع کرد. گفت این ذوات مقدسه محل رجوع ما شیعیانند و به بعضی‌ها بیشتر مراجعه می‌کنیم و به بعضی‌ها کمتر. نه این‌که به بقیه فشار بیاید ولی از طرف ما نامردی در حق بقیه است. بعد همین‌طور که قهوه‌اش را می‌نوشید گفت: آخرین باری که به امام باقرعلیه‌السلام توسل کردی و چیزی خواستی کی بوده؟ آخرین باری که برای امام‌عسکری‌علیه‌السلام روضه گرفتی کی بوده؟ سوال‌هایش جواب نداشت.
توی این عصر  یکشنبه خنک پاییزی کرونایی گوشه خلوت تحریریه نشسته‌ام و دارم به امام عسکری فکر می‌کنم که امروز شهادتش است. به آقازاده نجیب و زیبایی که شال عزا بر گردن انداخته و امروز داغدار شهادت پدر است.
ما شیعیان معتقدیم زمین یک لحظه هم از حجت خدا خالی نمی‌شود. امروز شهادت امام حسن‌عسکری است و درست بعد از شهادتشان فرزند خلفشان زمامدار امور ما شدند.
امروز را در عرف روز تاجگذاری حضرت حجت می‌گویند. روزی که زمام امور ما شیعیان به دست با کفایت این عزیز دورنظر افتاد.
انتظار یکی از مفاهیم اصلی شیعه است؛ مفهومی که مقیاسی جهانی دارد. ظهور منجی و امید به آمدنش مفهومی است که فرقی ندارد توی کدام ایسم و مکتبی داری قدم می‌زنی. ظهور آقای ما فقط به نفع ما شیعیان نیست و نفعی جهانی دارد. ظهور می‌کند برای بومی‌های استرالیا و بچه‌های یمن؛ برای سیاه‌های آفریقا و زخم‌های کهنه عراق، افغانستان، اتیوپی و... هزار و چندمین سالگرد امامت امام امروز شروع شد و امیدواریم آخرین سالی باشد که این سالگرد را تنهایی و به‌دور از حضور جسمانی ایشان تبریک می‌گوییم.