آقای اكبری، این چند روز مدام فیلم و عكس‌های شما در فضای مجازی با عنوان آرایشگر مهربان شهر منتشر می‌شد، چه شد كه این اتفاق افتاد؟
واقعیتش را بخواهید برای این كار چند دلیل داشتم، قیچی مهربانی برای خود من، شكرانه‌ای است در قبال اتفاق‌های خوبی كه در حوزه كاری برایم افتاده، درحقیقت خواستم به این ترتیب شكرگزار پروردگار باشم به خاطر موفقیت‌هایی كه نصیبم شده است. دلیل بعدی این بود كه بتوانم فرهنگ مهربانی را بین مردم رواج بدهم، چراكه عمیقا معتقدم هركسی در این جامعه وظیفه‌ای دارد و یكی از رسالت‌های همه ما، این است كه به همنوعان خودمان كمك و محبت كنیم. شما ببینید چه چیزی بهتر از این است كه مهربانی در جامعه نشر پیدا كند؟ به عقیده من این مهربانی می‌تواند در همه مشاغل و فعالیت‌ها جریان پیدا كند، هركسی با هر تخصصی می‌تواند تصمیم بگیرد حداقل یك روز از ماه كاری‌اش را به مهربانی اختصاص بدهد و ابزارش را به ابزار مهربانی تبدیل كند، اگر راننده تاكسی است یك روز رایگان كار كند، اگر مثلا كارمند اداره یا بانك است، یك روز كار مردم را زودتر و بهتر راه بیندازد. حتی اگر كسی فنی بلد نیست، دو پرس غذا بخرد و به بچه‌های سرچهارراه‌ها كمك كند. خلاصه برای انجام كار خیر و انتقال حس خوب، راه زیاد است.

 شما هم تصمیم گرفتید از قیچی‌تان به عنوان ابزار مهربانی استفاده كنید؟
بله، چون این تنها فنی است كه بلدم و با خودم فكر كردم شاید مردم خیلی وقت نداشته باشند بروند آرایشگاه به‌خصوص این روزها كه همه با مشغله‌های زیادی درگیرند و اوضاع اقتصادی خیلی‌ها هم خوب نیست، به خاطر همین سعی كردم با این كار یك قدم خیلی كوچك در ترویج فرهنگ مهربانی در جامعه بردارم.

این كار جزو برنامه‌های ثابت شماست؟
بله، مدتی است حداقل هر ماه یك بار این كار را انجام می‌دهم و ان‌شاءا... تا وقتی كه این توان را دارم كه قیچی دست بگیرم، آن را ادامه خواهم داد.

اولین بار كی قیچی مهربانی را به دست گرفتید؟
اولین بار این حركت از یك مدرسه سمت كارخانه سیمان شهرری شروع شد. زمستان سال گذشته بود و من با همكاری اولیای مدرسه، داخل خود مدرسه موی 230 نفر از دانش‌آموزان را در هشت ساعت حضورم در مدرسه اصلاح كردم كه اتفاقا برای شروع این كار، تجربه خیلی خوبی هم بود.

چرا این كار را در مدرسه‌ها ادامه ندادید؟
واقعیتش را بخواهید هماهنگی با روابط‌عمومی آموزش و پرورش برای حضور در مدرسه‌ها كار سختی است، من خیلی تلاش كردم این ارتباط برقرار بشود، اما نشد و به‌خاطر همین تصمیم گرفتم قیچی مهربانی را داخل پیاده‌روها ببرم تا هركسی كه تمایل داشت؛ روی صندلی بنشیند و موهایش اصلاح بشود. اولین جایی هم كه برای این هدف انتخاب شد میدان راه‌آهن تهران بود.

چرا میدان راه‌آهن؟
چون این میدان مركزیت دارد، خیلی پررفت و آمد است و البته به خاطر نزدیكی‌اش به ایستگاه راه‌آهن، مسافرهای زیادی به اینجا رفت و آمد می‌كنند و اتفاقا تعداد زیادی از افرادی هم كه در این میدان به من مراجعه كردند جزو همین دوستان بودند كه این یكی از افتخارات من است.

واكنش‌ها چطور است؟
هم خوب هم بد، بالاخره هر كاری حاشیه‌های خودش را دارد و قرار نیست همه از آدم تعریف و تمجید كنند، مثلا خیلی‌ها انتقاد می‌كردند كه آقا چرا داخل خیابان این كار را انجام می‌دهی، واقعیتش این است كه من هنوز هم نمی‌دانم جز خیابان كجا را می‌توانم پیدا كنم كه به این تعداد از مردم دسترسی داشته باشم یا این‌كه بعضی‌ها می‌گفتند كه حتما كارآموز هستم یا یك هنرجوی تازه كار و می‌خواهم با این كار روی سر مردم تمرین كنم تا دستم راه بیفتد كه البته من هیچ واكنشی به این اظهار‌نظر‌ها نشان نمی‌دهم و یكی از افتخاراتم این است كه بگویم بعد از 22 سال هنوز هنرجو هستم، هنوز دارم یاد می‌گیرم، چراكه از نظر من هنر نامحدود است. البته مردم واكنش‌های جالب دیگری هم دارند، مثلا خیلی‌ها فكر می‌كنند دوربین مخفی است و دنبال دوربین می‌گردند یا این‌كه بعضی‌ها فكر می‌كنند من با این كارم دنبال گرفتن وام هستم، گرچه خودم هم ربط این كار را به وام گرفتن نفهمیدم.

وقتی در تقویم‌تان روز مهربانی از راه می‌رسد، چه چیزی‌هایی با خودتان به خیابان می‌برید؟
یك صندلی آرایش می‌برم، یك صندلی ساده چوبی كه از نظر ارتفاع استاندارد باشد تا نه مشتری اذیت شود و نه من، یك نایلون بی‌رنگ می‌برم برای پهن كردن روی زمین تا صندلی روی آن قرار بگیرد و پیاده رو كثیف نشود. 
بقیه ابزارها هم همان قیچی، پیشبند، موپران، ماشین برقی و... هستند كه البته همگی اختصاصا برای این منظور تهیه شده‌اند و با ابزارهای من داخل آرایشگاه فرق دارند. البته این‌كه می‌گویم فرق دارند، دلیل بر این نیست كه جنس شان خوب نباشد، یا من بین مشتری‌های داخل آرایشگاه با مشتری‌های خیابانم فرقی بگذارم. مثلا قیچی‌ای كه به عنوان قیچی مهربانی انتخاب كرده‌ام، چند میلیون می‌ارزد و از یكی از برندهای مخصوص این كار است، چون فكر می‌كنم كرامت افراد در هر حال باید حفظ شود.

شما خودتان از مردم دعوت می‌كنید كه بنشینند روی صندلی؟
خودم كه مشغول اصلاح هستم این كار را دوتا از دوستانم كه همراهی‌ام می‌كنند، انجام می‌دهند و مردم یكی یكی روی صندلی می‌نشینند.

مشتری‌هایتان باید شرایط خاصی داشته باشند؟
شرایط خاص كه نه، هركسی می‌تواند روی صندلی آرایشگاه مهربانی بنشیند، اما اگر مشخص باشد كه چندروزی است استحمام نكرده‌اند من از آنها می‌خواهم كه اول به یك حمام عمومی یا خصوصی مراجعه كنند و بعد برای اصلاح بیایند چون به هرحال ما در قبال مشتری‌های بعدی هم مسؤولیم.

با مشتری‌ها حرف هم می‌زنید؟
بله بعضی‌ها خودشان علاقه نشان می‌دهند می‌پرسند كه چرا این كار را انجام می‌دهم كه به آنها توضیح می‌دهم، اما بعضی‌ها هم ساكت هستند، چیزی نمی‌گویند و من هم چیزی نمی‌گویم.  فقط موقع اتمام كار از آنها تشكر می‌كنم كه روی این صندلی نشسته‌اند.

شنبه این هفته شما در میدان قزوین بودید، این برنامه شما چقدر طول كشید؟
ما از 9 صبح شروع كردیم تا ساعت 13 هم در حاشیه میدان جنب سامانه كارگران فصلی حضور داشتیم و در مجموع با این برنامه موی بیش 120 نفر از هموطنان اصلاح شد.

اگر این مدت را در آرایشگاه‌تان حضور داشتید، كار چندتا مشتری راه می‌افتاد؟
صبح‌ها اصولا مشتری خیلی زیاد نیست، حدود بین 3 تا 5 نفر.

الان نرخ اصلاح در آرایشگاه شما چقدر است؟
نرخ مصوب اتحادیه برای آرایشگران سطح یك، 25 هزارتومان است.
​​​​​​​
كه به عبارتی اگر قرار بود شما از این تعداد مشتری این نرخ را بگیرید، می‌شد حدود 3میلیون تومان؟
خب این یك معامله بین من و خداست، اعتقاد قلبی‌ام این است كه ده‌ها برابر این پول با انجام كار خیر حتما به زندگی‌ام برمی‌گردد.