مدیر عمارت نوفل‌لوشاتو، یکی از تماشاخانه‌های خصوصی در تهران، درباره تعطیلی‌های پرتکرار سالن‌های نمایشی در پی موج‌های کرونا به جام‌جم می‌گوید: بااین‌که تئاتر هم مثل سینما جزو مشاغل گروه شغلی سطح 2 شده، اما متاسفانه گاهی آقای قادر آشنا، مدیرکل هنرهای نمایشی مثل آقای استاداسدی به اهالی تئاتر گل به خودی می‌زند. همین چند وقت پیش و با قرمز شدن پایتخت، او طی مصاحبه‌ای اعلام کرد سالن‌های تئاتر تعطیل است. یعنی درشرایطی که سالن‌های سینما باز بود و هنوز جلسات ستادملی کرونا دراین‌باره برگزار نشده بود، تئاتر در تعطیلی پیشدستی کرد. به نظرم بهتر است در این موارد تصمیم‌گیری را به عهده ستادملی مقابله با کرونا بگذاریم.
داوود نامور درباره ضرر این تعطیلی‌های هر از گاهی به تئاتر هم توضیح می‌دهد: از زمان شروع شیوع کرونا تا امروز تقریبا 18ماه است که تئاتر به دلیل تعطیلی‌های تقریبا مداوم، حال و روز خوبی ندارد. در این مدت شاید درمجموع، سه چهار ماه بیشتر تئاتر نداشتیم. وقتی دوستان مسؤول تلاش کردند و تئاتر را از سطح شغلی 3 به سطح شغلی 2  آوردند، امیدوار شدیم در شرایط نارنجی هم کارمان را انجام دهیم و خوشحال بودیم که تئاتر تعطیل نمی‌شود. ولی متاسفانه رعایت نکردن پروتکل‌ها و واکسینه نشدن گسترده مردم باعث شد با پیک‌های تازه کرونا روبه‌رو باشیم و تئاتر مدتی قبل برای بار چندم تعطیل شود. درچنین شرایطی تا بخواهیم تئاتر را به روزگار قدیم و قبل از کرونا برگردانیم و مردم دوباره اعتماد کنند و شاهد جنب و جوش تئاتر و حضور پرشور تماشاگران باشیم، دو سال زمان می‌برد. من بعید می‌دانم تا آخر سال 1401 ما تئاتر سرحال و نمایش‌های پرمخاطبی داشته باشیم. اگر هم با بهبود شرایط، فعالیت تئاتر مستمر باشد، باز تا مدتی استرس مردم و استرس گروه و استرس مدیران سالن‌ها را خواهیم داشت.
او ادامه می‌دهد: مهم‌تر از همه اینها بحث مالی تئاتر و به‌ویژه سالن‌های خصوصی در زمان کروناست. دوستانی را سراغ دارم که برای تامین هزینه سالن‌ها، اتومبیل‌های خود را فروخته‌اند. من خودم یکی از کسانی هستم که ماشینم را فروختم. دوستانی را سراغ دارم که پول پیش و ودیعه‌ خانه اجاره‌ای‌شان را خرج سالن‌های تئاتر کرده‌اند تا تئاتر حفظ شود و به فعالیت ادامه دهد. متاسفانه شیوع کرونا و این تعطیلی‌های مدام، در برخی تماشاخانه‌ها باعث تعدیل نیرو هم شده است.
عدم حمایت مناسب دولت و اداره کل هنرهای نمایشی هم نقش مهمی در شرایط نابسامان تئاتر دارد. البته وعده‌هایی مطرح شد و حتی کمک‌های 10 تا 15میلیون تومانی هم صورت گرفت اما این مبالغ ناچیز کفاف هزینه آب و برق و گاز را هم نمی‌دهد. در این شرایط، خیلی‌ها ورشکسته و خیلی هم با صاحبخانه‌ها و صاحب ملک‌هایشان درگیر شدند.
مدیر عمارت نوفل‌لوشاتو، پایان کار دولت را هم در انفعال برخی مدیران تئاتری دخیل می‌داند و می‌گوید: متاسفانه در این زمان جابه‌جایی و انتقال دولت، برخی مسؤولان تئاتری، تئاتر و سالن‌های نمایشی را به حال خود رها کرده‌اند و دنبال تصدی مسؤولیت تازه‌ای هستند. این یک درد بزرگ و یک فاجعه است. یقین دارم برخی دوستان معاونت فرهنگی و معاونت هنری و مدیرکل، اصلا به فکر ما اهالی تئاتر نیستند.
در مجموع فکر می‌کنم با این اوضاع و احوال تا دو سال دیگر تئاتری وجود نخواهد داشت. این در حالی است که من خیلی آدم امیدواری هستم و همیشه به دیگر دوستان هم امید می‌دهم. امیدوارم با واکسیناسیون هرچه سریع‌تر مردم، وضعیت سلامت جامعه پایدار شود و سالن‌های نمایشی با ادامه فعالیت، شاهد حضور پرتعداد تماشاگران باشند. اما تا آن روز و در صورت قرمز شدن دوباره وضعیت، امیدوارم مثل دفعات قبلی، اول از همه سالن‌های تئاتر را تعطیل نکنند. این تصمیم نشان می‌دهد ما ضعف مدیریتی داریم. به نظرم کسانی باید در راس مدیریت تئاتر کشور باشند که نسبت به این هنر شناخت داشته باشند.
نامور در پایان می‌گوید: به دلیل مجموع این شرایط، همه سالن‌های تئاتر خصوصی زیر فشار شدید مالی هستند و مدیران بسیاری از سالن‌ها به صاحبان ملک، وعده پرداخت اجاره دادند که محقق نشد و از آنها برای پرداخت اجاره‌ها و بدهی‌ها مهلت گرفته بودند که انجام نشد. حقوق کارمندان و کارگران هم بحث مهمی است که به‌درستی انجام نشده و ... تعطیلی‌های سالن‌ها، این فشارها و ضرر و زیان‌ها را بیشتر از قبل می‌کند. ادامه این روند، حتما باعث تعطیلی همیشگی برخی سالن‌های خصوصی می‌شود، کمااین‌که در این مدت هم این اتفاق برای یک تماشاخانه افتاد.