گفتوگو با هادی رضایی ، سرپرست کاروان ایران در رقابتهای پارالمپیک توکیو
شهرستانیها را از ما بگیرید چیزی باقی نمیماند
دیروز مراسم تجلیل از مدالآوران المپیکی بود. این مراسم به فاصله سه ماه از پایان رقابتها برگزار شد. ورزشکاران مدالآور المپیکی جمع شدند و از سن بالا رفتند و جایزه گرفتند و برای ثبت عکس یادگاری دور هم جمع شدند. نقطه مشترکی مدالآوران المپیکی وجود دارد، نه تنها شرایط خاصی از لحاظ جسمانی دارند بلکه با کمترین امکانات به عالیترین سطح ورزش رسیدهاند. پای صحبت هر یک از آنها که بنشینید از ضعف شدید ساختاری و امکانات در شهرهای خودشان میگویند. حال که آنها بازی های آسیایی هانگژو را در پیش دارند این ضعف بیشتر مشهود است. هادی رضایی سرپرست کاروان ایران در رقابتهای پارالمپیک توکیو و سرمربی تیمملی والیبال نشسته هم این چالشهای بزرگ ورزشکاران معلول را تایید میکند. او در حاشیه این رقابتها دقایقی با ما همکلام شد.
بله. وقتی ما به پارالمپیک رفتیم فقط سه یا چهار ورزشکار تهرانی بودند. اگر این ورزشکاران شهرستانی را از ما بگیرید دیگر هیچ چیزی باقی نمیماند.
ما کاملا وابسته به استعدادهایی هستیم که در شهرهای مختلف با کمترین امکانات رشد میکنند و به پیشرفتهایی در ورزش دست پیدا میکنند.
اینطور هست که مثلا بگوییم فلان شهر مرکز استعدادهای ورزشی برای ورزش معلولان است؟
ورزش ایران تک بُعدی نیست. اما برای هر رشتهای میتوانیم یک مثال بیاوریم. مثلا خاستگاه ورزش دوومیدانی معلولین لرستان است یا ورزش والیبال نشسته در مازندران خاستگاه دارد. به هر حال رشته های مختلف با موضوع آمایش سرزمین روبهرو است و هر استانی در یک رشته فعال است. ما برای پارالمپیک 10 رشته اعزامی داشتیم. دوچرخه سوار ما از زنجان آمد
یا بازیکنان والیبال سه نفر از استان مازندران بودند و 9 بازیکن از استان های دیگر آمده بودند. ما از 9 استان کشور در والیبال نشسته بازیکن داشتیم. جودو نیز پایگاه قدرتمندی از لحاظ شناسایی استعداد در مازندران دارد. والیبال نشسته نیز در مازندران، قم ، مشهد استعداد زیاد دارد. تیراندازی از شیراز در پارالمپیک نماینده داشت. کمک به رشد یک ورزشکار معلول بستگی به ساختارهایی دارد که در همان استان وجود دارد. البته گرایش مردم همان استان به آن رشته ورزشی نیز بسیار مهم است.
اکثر ورزشکاران با شرایط خاص بابت اینکه در شهرهای خود امکانات و زیرساخت مناسب ندارند ناراحت هستند.
100 درصد با آنها موافق هستم. اگر آمار دقیق ورزشکاران حرفه ای را بدانید متوجه می شوید که 10 الی 15 درصد ورزشکاران جامعه ما معلول هستند. این افراد نیازمند مناسب سازی محیطهای ورزشی هستند. آیا اماکن ورزشی ایران مختص این افراد هست؟ مسلما نیست. زیرساختهای ورزشی در شهرهای مختلف ضعیفترین شرایط را برای ورزشکاران نابینا و جانباز و معلول دارد. وزارت ورزش باید یا مجموعههای خاص این ورزشکاران را ایجاد کند یا اقدام به مناسبسازی مجموعههای ورزشی قبلی کند. در برخی از کشورها ورزشگاه ها را جوری
میسازند که همه اقشار با هر شرایطی بتوانند از آنها استفاده کنند. ما هم باید چنین شرایطی داشته باشیم.
در نهایت برسیم به تیمملی والیبال نشسته ایران. آیا این تیم نیاز به استعدادیابی جدید برای شناسایی بازیکنان جدید و تازه نفس دارد؟
صد درصد دارد. تیمی که قهرمان میشود دوران انتقالی دارد. دوران انتقالی نیز باید کشف استعدادهای جدید همراه باشد. والیبال نشسته نباید مثل آب راکد باشد. اگر تغییری در والیبال نشسته ایران به وجود نیاید موقعیت ما به خطر میافتد و مدالی برای دوره بعد نخواهیم داشت. این تیم نیاز به تغییرات بنیادی دارد. البته این موضوع اختصاص به والیبال نشسته ندارد و باید مربوط به همه رشتههای
ورزشی باشد.