در منظومه شمسی بی‌شمار سنگ‌‌های کوچک و بزرگ از جنس فلز یا عناصر دیگر وجود دارد. این سنگ‌ها بازمانده برخوردهایی هستند که در دوران آشوب‌ناک تولد منظومه شمسی اتفاق افتاده‌است. یعنی چیزی حدود 5/4 میلیارد سال پیش. محل تجمع این سیارک‌ها جایی بین مدار سیاره‌های چهارم و پنجم، یعنی مریخ و مشتری است که به آن کمربند اصلی سیارک‌ها گفته می‌شود. هرچند در بقیه نقاط منظومه شمسی، از جمله در اطراف زمین نیز تعداد بسیار زیادی از این اجرام یافت می‌شوند. روزانه چیزی حدود صدها تن از همین ذرات بر سر زمین فرود می‌آیند و تقریبا تمام آنها در جو زمین می‌سوزند. اکثر ما گاهی رد حاصل از سوختن آنها در آسمان را دیده‌ایم که به آن شهاب گفته می‌شود. البته اندازه این ذرات بسیار کوچک است؛ ‌طوری که بزرگ‌ترین آنها در حد چند سانتی‌متر است. سیارک‌ها اما مرز مشخصی دارند که آنها را از این گونه ذرات مجزا می‌‌کند. برای این مرزبندی، از اندازه استفاده می‌شود. حداقل قطر سیارک‌ها یک متر است و این اندازه می‌تواند تا چند صد کیلومتر هم ادامه پیدا کند. آن دسته از سیارک‌هایی که در فاصله کمتر از ۵۰میلیون کیلومتر نسبت به مدار زمین قرار دارند، در فهرستی به نام NEO (سرواژه Near Earth Objects به معنی سیارک‌های نزدیک به زمین) قرار می‌گیرند. این سیارک‌ها برای زمین خطرآفرین تلقی می‌شوند و سازمان‌های فضایی و رصدخانه‌های مختلف در پی یافتن و تحت نظر قراردادن این اجرام هستند. یکی از اقداماتی که در این زمینه انجام گرفته‌است پویش علوم شهروندی جست‌وجوی سیارک‌هاست که هدف اصلی آن یافتن همین سیارک‌هاست. سال‌هاست تیم‌هایی از ایران نیز مشارکت گسترده‌ای در این پویش دارند.