اتفاقا آن‌قدر مهربان و دلنشین‌اند که آدم دوست دارد ساعت‌ها کنارشان بنشیند و حرف بزند. پشت‌به‌پشت، قهوه و چای بنوشند و درباره کتاب‌هایی که خوانده‌اند و لذت‌شان از آنها بگوید؛ اما این، همه ماجرا نیست... ترسی که از آن حرف می‌زنیم اتفاقا اصلا به چشم نمی‌آید. باید ماه‌ها و سال‌ها همنشین چنین افرادی باشید تا بلکه بتوانید به این واقعیت پی ببرید. آدم‌هایی که زیاد کتاب می‌خوانند، اگر خط ‌سیر مطالعاتی‌شان مشخص و عالمانه نباشد، دچار توهماتی می‌شوند که آنها را از مسیر عادی و جریان واقعی زندگی دور می‌کند. 
مدام، روند طبیعی روزگار و اطرافیان‌شان را با شخصیت‌های داخل کتاب‌ها مقایسه می‌کنند و گاهی به بن‌بست‌هایی می‌رسند که ممکن است برای آنها و سلامت‌شان مضر باشد.
همین اتفاقات اخیر، نمونه روشنی بود بر کم‌کاری نهادها و دستگاه‌های مسئول در برنامه‌ریزی فرهنگی و کتابی برای جامعه. مدام نشستیم و برخاستیم و گفتیم «بچه‌ها را از کودکی کتابخوان کنید!» اما حواس‌مان نبود هر کتابی برای کودک‌مان خوب و مفید نیست. هر کتاب خوب و بدی که روی ویترین کتابفروشی‌ها دیدیم به شرط این که قیمتش با جیبمان همخوانی داشت را خریدیم و گذاشتیم جلوی فرزندمان. ما که برای خرید پفک و چیپس، نشان‌های مختلف را می‌سنجیدیم و محک می‌زدیم، هر محصول قلابی و مضری شامل چند برگ کاغذ صحافی‌شده را به نام کتاب، سر سفره فکر و ذهن کودک و نوجوان‌مان می‌بردیم و تشویقش می‌کردیم که بخواند. تازه اگر بیشتر می‌خواند، جایزه‌ای هم برایش درنظر می‌گرفتیم و سرمان را به نشانه افتخار، جلوی در و همسایه و فک و فامیل بالاتر می‌گرفتیم.
این قصه سر دراز دارد اما خلاصه‌اش این که هر کتابی مناسب کودکان، نوجوانان و حتی بزرگسالان نیست. چیزی که از مقدار خواندن مهم‌تر است، ‌نوع انتخاب کتاب است؛ کاری که در مسیر ‌آن بسیار عقب‌مانده و کم‌کار بوده‌ایم.

میثم رشیدی‌مهرآبادی - سردبیر قفسه کتاب