هر چند شاید گفته او طعنه‌ای به حواشی بی‌شمار این مربی هم بوده باشد اما این رویه هم چندان ناآشنا نیست و فوتبالیست‌های بسیاری بوده‌اند که از مستطیل سبز به نوعی کوچ کرده‌اند روی پرده نقره‌ای. اشتراکات بیشتری هم میان آنها وجود دارد، مهم‌ترین وجه اشتراک این مهاجرت عجیب این است که درصد بسیار بالایی از آنها نتوانسته‌اند به حد کوچکی از موفقیت‌های ورزشی‌شان در هنر هفتم برسند. هر چند استفاده بسیاری از این فوتبالیست‌ها بر پرده سینما هم جدی نبوده است. اما در این میان هم بوده‌اند بازیکنانی که بازیگران خوبی شده‌اند. در میان سیاهه بازیکنان مشهور و موفق خارجی شاید بتوانیم اریک کانتونای کبیر را مثال بزنیم که نه‌تنها بر پرده نقره‌ای که روی صحنه تئاتر هم خوش می‌درخشد. در میان گزینه‌های داخلی اما باید تنها و تنها به یک نام اشاره کنیم و آن هم پژمان جمشیدی است که حتی تا نامزدی جشنواره فیلم فجر هم پیش رفت و حالا یکی از ستاره‌های سینمای ایران است. مرحوم علی انصاریان هم شاید می‌توانست در این حوزه موفق باشد، اما حضور حمید درخشان، علی پروین و حمید استیلی در سینما بیشتر به شوخی شبیه بود. به همین بهانه نگاهی داشتیم به برخی بازیکنانی که در سینما خوش درخشدند. 

کابویی به نام «کانتونا» 
مرد ناآرام فرانسوی که بیشتر از همه گل‌های زیبا و تاثیرگذارش و آن لگد معروفش به هوادار کریستال پالاس از او به یادها مانده در سینما هم حضوری موفق دارد. این ویژگی را می‌شد از جواب‌های همیشه آماده‌اش در کنفرانس‌های خبری منچستریونایتد هم متوجه شد. چهره او هم اتفاقا به باور بسیاری از سینماگران قابلیت تبدیل‌شدن به یک قهرمان سینمایی را دارد. اولین حضور جدی او در سینما مربوط به فیلم « در جستجوی اریک» ساخته کن لوچ است. کارگردان انگلیسی از او یک بازیگر قابلی در این فیلم ساخته است. فعالیت‌های سینمایی او پس از پایان دوران ورزشی‌اش ادامه دارد و حالا هم قرار است در یک وسترن به نام « رستگاری» همبازی مدس میکلسن و اوا گرین شود.

پله؛ یک معجزه کوچک
حرف بر سر پله این روزها زیاد است، مرگ او پس از تحمل چند سال بیماری باعث شده حواشی ناگفته زندگی او هم این روزها در رسانه‌ها بیشتر به چشم بخورد. یکی از این موارد هم حضور جذابش بر پرده سینماست. برای ما ایرانی‌ها هم حضور پله در سینما ناآشنا نبوده و کمتر کسی است که فیلم «فرار به سوی پیروزی» او را به یاد نداشته باشد او در نقش زندانی اسیر در دست آلمانی‌ها در جنگ جهانی دوم به مسابقه فوتبالی مجبور می‌شوند که قبل از آن می‌توانند فرار کنند. این یکی از مهم‌ترین فیلم‌هایی است که پله در آن حضور داشت، فیلمی که در آن همبازی سیلوستر استالونه و مایکل کین شده بود. پله بعدها در آثار دیگری نظیر « یک معجزه کوچک» نیز به ایفای نقش پرداخت.

ردای شوالیه روی دوش بکهام 
از همان سالی که دیوید بکهام در منچستر پا به توپ شد را می‌شد روی پرده سینما تصور کرد. چهره جذاب و البته شخصیت عاصی‌اش، جان می‌داد برای فیلمنامه‌نویسان تا از این شخصیت رفتاری‌اش در سینما بهره ببرند. البته ازدواجش با یک هنرمند به این موضوع شتاب داد و آرام‌آرام او پس از حضور در بی‌شمار آگهی‌های تبلیغاتی سر از سینما درآورد. بکهام علاوه بر حضور کوتاهش در فیلم‌ها و کلیپ‌های تبلیغاتی، اخیرا در یک قسمت از سریال «Only Fools and Horses» به ایفای نقش پرداخته است اما همچنان در مقابل پیشنهادهای فراوان برای حضورش در یک نقش پررنگ سینمایی واکنش منفی نشان می‌دهد؛ باید دید که آیا بکهام بالاخره می‌پذیرد در سینما به‌صورت جدی حضور یابد یا خیر.

وینی جونز؛ این گروه خشن
شاید تنها بازیکنی که تا به امروز دوران بازیگری‌اش به مراتب موفق‌تر از دوران فوتبالی‌اش بوده وینی جونز باشد. بازیکن انگلیسی که البته برای تیم ملی ولز به میدان رفته بود، یکی از خشن‌ترین بازیکنان تاریخ فوتبال به شمار می رفت که مخصوصا با تکل عجیب و غریبش بر روی پای گری استیونز باعث خداحافظی او از فوتبال شد. وی همچنین با اخراجش از زمین در ثانیه سوم بازی همچنان یکی از رکوردداران در بخش اخراج از زمین محسوب می‌شود! ورود جونز به سینما نیز با کاریزمای فوتبالی‌اش شکل گرفت و وی در فیلم‌هایی نظیر « قاپ‌زنی»، «محکومین» و «قطار گوشت نیمه‌شب» تصویری خشن از خود ترسیم کرد که حداقل برای تماشاگران سینما جذاب‌تر از طرفداران فوتبال بود!