مرکز آوای انقلاب اسلامی (ماوا) سازمان هنری رسانه‌ای اوج بالای پنج سال است که شروع به فعالیت کرده و در حوزه سرود، موسیقی، نماآهنگ، فلش‌ماب و...تولیداتی داشته است. این مرکز با ماموریت حمایت، ارتقا و اعتلای سرود، تربیت و توانمندسازی گروه‌های سرود مستعد در سطح کشور و ا ستفاده از توانایی استعدادهای این حوزه در تولیدات خود و همچنین تولید و ترویج موسیقی ایرانی‌-اسلامی فعالیت می‌کند و فکر می‌کنم نماآهنگ مسافران خورشید را هم همین موسسه ماوا به جشنواره عمار فرستاده است.
نماآهنگ مسافران خورشید یک اثر تاریخی در دوره قاجاریه است. کاروانی به مقصد کربلا راهی سفر می‌شود و در راه راهزنان که فکر می‌کنند این کاروان متعلق به تجار است به آن حمله می‌کنند اما آنها چیزی ندارند. راهزنان که متوجه می‌شوند این کاروان راهی سفر کربلاست شرمنده می‌شوند که چرا به آنها ستم کرده‌اند و از کارشان پشیمان می‌شوند. در این نماآهنگ شکلی از توبه و حر گونه‌گی را می‌بینیم. این اثر سال گذشته از روز عاشورا تا اربعین در تلویزیون پخش می‌شد و مورد استقبال مخاطبان هم قرار گرفت. 
همه‌ساله در نقاط مختلف دنیا صدها جشنواره سینمایی برگزار می‌شوند؛ جشنواره‌هایی که هر‌کدام شاخصه و ویژگی‌های مختص به خود را دارند و بنا بر همین ویژگی‌های موضوعی مسیر خود را ادامه می‌دهند. جشنواره‌های عمار هم یکی از همین جشنواره‌های موضوعی و نوپا در ایران است. این جشنواره تفکر و محتوای مختص خود را دارد و در چارچوب موضوعی که برگزیده فعالیت می‌کند. نکته‌ای که در این جشنواره برایم جالب است و اساسا ویژگی این جشنواره محسوب می‌شود، انتخاب گسترده محل‌های اکران فیلمش است. فیلم‌های جشنواره عمار در محل‌های مختلفی مثل مسجد، مدرسه، دانشگاه، سینما، خانه شهید، پارک، هیأت و... اکران می‌شود. این جشنواره، شبکه اکران گسترده‌ای در سطح کشور شکل داده که کمک بسیار خوبی برای دیده شدن آثار تولیدی است. البته در کنار تمام نکاتی که ذکر کردم این نکته هم قابل ذکر است طی 13سال برگزاری این جشنواره به‌وضوح دیده‌ام که کیفیت آثار مدنظر برگزار‌کنندگان آن نیست. به‌عبارتی آثار این جشنواره نه بر‌اساس کیفیت بلکه بر‌اساس سوژه و موضوع و مضمون است که انتخاب می‌شوند. همچنین این آثار برای نخستین‌بار در جشنواره عمار به نمایش در‌نمی‌آیند و بدیع و تازه نیستند. مثلا همان‌طور که گفتم نماآهنگ مسافران خورشید قبلا از تلویزیون پخش شده بود. چون اساسا سیاستگذاری جشنواره عمار بر پایه محتوای آثار است. این جشنواره به شکلی محفلی برگزار می‌شود و عمومیت ندارد و بنابراین نمی‌تواند طیف گسترده‌ای را با خود همراه کند. اصلا منظورم این نیست که این جشنواره از آرمان‌های خود عدول کند اما همین محفلی برگزار شدن آن باعث می‌شود تمام مردم ایران که قطعا افکار و عقایدی متفاوت دارند را در‌بر نگیرد. 
از سوی دیگر آثار منتقدانه در جشنواره عمار کم است و به‌نظرم اگر این جشنواره آثاری انتقادی که از جنس خودش نیست را بپذیرد، عمومیت بیشتری در سطح کشور می‌یابد.