برخی از بزرگ‌ترها فکر می‌کنند قولی به کودک می‌دهند و در لحظه از دست سماجت‌ها و اصرارهایش خلاص می‌شوند و بعد هم او همه چیز را فراموش می‌کند، در حالی که کودکان همه قول‌هایی را که به آنها می‌دهیم در ذهن دارند و مدام به ما یادآوری‌شان می‌کنند. در واکنش به یادآوری بچه‌ها می‌توانیم دو رویکرد داشته باشیم؛ یکی این که انکار کنیم چنین قولی داده‌ایم یا بپذیریم که قول و قراری داشته‌ایم اما به‌دلایلی نتوانسته‌ایم به آن عمل کنیم. در وضعیت دوم می‌توان با کودک صحبت کرد، از او عذر خواست و با همفکری او راهی برای جبران پیدا کرد، مثلا قول دیگری داد و سریع به آن عمل کرد. وفای به‌عهد و پایبندی به قول و قرارها به این علت مهم است که ما با بدقولی کردن بچه‌ها را ناامید می‌کنیم، همچنین به آنها حس بی‌اهمیت بودن می‌دهیم و به آنها می‌آموزیم که به ما اعتماد نکنند. بدتر این که یک الگوی عملی برای بچه‌ها می‌شویم تا آنها نیز بدقولی را بیاموزند و تکرار کنند. حالا انتخاب با خودمان است.