در شماره قبلی درباره وصیت و اختیار یک‌سوم اموال در وصیتنامه صحبت کردیم و حالا در این شماره می‌خواهیم درباره وصیتنامه تملیکی برای‌تان بیشتر توضیح دهیم. وصیتنامه، سندی است که به موجب آن، عمل وصیت کردن، پیش از مرگ صورت می‌گیرد و وصیت‌کننده، از طریق آن، درخصوص نحوه تقسیم اموال متعلق به او برای بعد از فوت خود، تصمیم‌گیری کرده و درخصوص برخی تعهداتی که بر گردن دارد، نظیر پرداخت دیون یا مراقبت از فرزندان صغیر خود، تعیین تکلیف می‌نماید که این سند (وصیتنامه) می‌تواند به سه صورت تنظیم شود و براساس نحوه تنظیم، به سه نوع وصیتنامه سری، رسمی و خودنوشت تقسیم می‌شود.وصیتنامه را براساس موضوع آن می‌توان به وصیتنامه عهدی و وصیتنامه تملیکی تقسیم نمود. در وصیتنامه تملیکی، درخصوص نحوه تقسیم اموال بعد از فوت، تعیین‌تکلیف شده و در وصیتنامه عهدی، درخصوص انجام امر یا امور ویژه و تعیین مامور برای انجام آنها، تعیین تکلیف می‌گردد.وصیت تملیکی مطابق ماده 826 قانون مدنی عبارت است از این‌که کسی عین یا منفعتی را از مال خود برای زمان بعد از فوتش به دیگری مجانی تملیک کند. از این رو یک فرد می‌تواند برای بعد از فوت خود تا حدودی تکلیف اموال را مشخص کند. در این نوع وصیت، به کسی که وصیتی می‌کند موصی و کسی که وصیت تملیکی به نفع او شده است موصی له و به مورد وصیت موصی به گفته می‌شود .وصیت تا ثلث اموال نافذ است؛ یعنی یک فرد می‌تواند تا میزان یک‌سوم از اموالش را وصیت کند و در صورتی که بیشتر از یک‌سوم اموالش را وصیت کند، چون وصیت زاید بر ثلث است، ورثه باید میزان مازاد بر یک‌سوم را تنفیذ یا اجازه نمایند. به عنوان مثال، یک فرد می‌تواند به این صورت وصیت کند که بعد از فوتم خانه‌ام متعلق به فرزندم باشد که این وصیت، وصیت تملیکی است.
در وصیت تملیکی، قبول یا رد وصیت بعد از فوت موصی معتبر است؛ به این معنا که اگر موصی له قبل از فوت موصی مورد وصیت را رد کند، بعد از فوت موصی می‌تواند وصیت را قبول یا رد نماید. اما اگر وصیت را قبول کرد، دیگر نمی‌تواند آن را رد کند.