این جلسه توسط دو نفر از اعضای شورا برگزار و قرار بر این شد فیلمنامه بازنویسی شود و به لحاظ داستان، منطق و شخصیت‌پردازی به سطح حداقل استاندارد یک فیلمنامه برسد. پس از مدتی، مجددا فیلمنامه بازنویسی شده به اعضای شورا ارائه شد تا بررسی شود اما متاسفانه تغییر چندانی در ساختار و شیوه روایت، قصه و شخصیت‌پردازی به چشم نمی‌خورد و کماکان همان اشکالات و نقاط ضعف باقی مانده‌بود. بنابراین بازهم در شورای پروانه ساخت، مردود شد. اما بازهم بعضی از اعضای شورا مصر بودند بیشتر با این فیلمنامه‌نویس تازه‌کار تعامل برقرار شود؛ چرا که وی در برخوردهایش بسیار ابراز تضرع و ناراحتی کرده و حتی گفته زندگی من به ساخت این فیلم بستگی دارد!
بنابراین یکی از اعضای محترم شورا که در عین تسلط به فیلمنامه‌نویسی به فلسفه و عرفان نیز احاطه دارد، ماموریت یافت جلسات دیگری با این فیلمنامه‌نویس برگزار کند. خصوصا که گویا ایشان مایه‌هایی در این فیلمنامه دیده‌بود که با پرورش و تقویت آنها می‌شد باب‌هایی تازه در شخصیت‌پردازی سینمای ایران باز کرد.دوست عزیز و گرامی ما در شورا، جلسات متعددی با نویسنده فیلمنامه چرا گریه نمی‌کنی؟ برگزار کرد و حتی برای ایشان، کلاس‌های فیلمنامه‌نویسی، عرفان و مولوی‌شناسی و... برگزار کرد. 
به هر حال باز هم فیلمنامه دوباره‌نویسی شد و بازهم توسط اعضای محترم شورای پروانه ساخت بررسی و بار دیگر به دلیل ضعف‌های مفرط در فیلمنامه رد شد. اما همچنان برخی اعضای شورا مثل موارد معدود دیگر اصرار داشتند به این فیلمنامه‌نویس اعتماد شود؛ چراکه می‌گفتند او در جلسات گفت‌وگو، ناله و زاری کرده و بسیار خواهش و تمنا دارد بتواند این فیلم را بسازد، از همین روی این دوستان مصر بودند به این فرد با شفقت نگاه شود. به این مفهوم که با همین وضعیت، پروانه ساخت فیلم صادر شود و در ضمن به او متذکر شوند برای این‌که فیلمش دچار مشکل نشود از مشورت‌ها و راهنمایی‌های برخی اعضای شورا استفاده کنند.
به هر حال فیلم چرا گریه نمی‌کنی؟ ساخته شد و برخی از همان دوستان موافق در شورا، آن را دیده و با کمال تاسف ابراز کردند، اتفاقی نیفتاده و آش همان آش است و کاسه همان کاسه.
فیلم چرا گریه نمی‌کنی؟ براساس روال معمول برای صدور پروانه نمایش، در مرداد 1401 به شورای مربوطه فرستاده شد و در این شورا هم با اکثریت آراء به دلیل ضعف ساختاری و براساس بند 14 ماده 3 آیین‌نامه شورای نظارت بر نمایش، فاقد معیارهای صدور پروانه نمایش تشخیص داده شد. این یکی از معدود مواردی بود که فیلمی به دلیل ضعف مفرط ساختاری مورد موافقت شورای صدور پروانه نمایش آثار سینمایی قرار نمی‌گرفت. 
نکته جالب این‌که به فیلمنامه قبلی که پر از حفره‌های داستانی و شخصیت‌های بی‌ربط و داستانک‌های بی‌خاصیت بود، چهار بخش بی‌ربط دیگر هم اضافه شده‌بود که براساس ماده 10 قواعد و منهیات سینمایی، بدون اطلاع شورای پروانه ساخت فاقد وجاهت قانونی بود.
اما بازهم به توصیه برخی دوستان، قرار شد اصلاحیه‌هایی به فیلم داده شود و پس از انجام آن اصلاحیه‌ها پروانه نمایش فیلم برای اکران عمومی (و نه جشنواره فیلم فجر) صادر شود. 
در نسخه اصلاح شده که با تلاش تهیه‌کننده محترم فیلم در شهریورماه به شورای صدور پروانه نمایش ارائه شد، تعدادی از اصلاحات پیشنهاد شده، انجام و برخی باقی‌مانده بود که تهیه‌کننده درباره آنها توضیحاتی ارائه کرد.
طی تعامل با تهیه‌کننده، چند مورد مهم از اصلاحات باقی‌مانده مورد تاکید قرار گرفت و برخی نیز چشم‌پوشی شد. اما همه این مراحل برای اکران عمومی فیلم طی می‌شد و اساسا قرار نبود فیلم در جشنواره فیلم فجر به نمایش درآید. تاریخ ارائه فیلم به شورای صدور پروانه نمایش یعنی شهریورماه نیز حکایت از همین قصد مشترک با تهیه‌کننده محترم فیلم داشت. 
اما اکران فیلم به تعویق افتاد و روزهای نزدیک به چهل و یکمین جشنواره فیلم فجر، تهیه‌کننده که سعی کرده‌بود برخلاف نویسنده و کارگردان، روال قانونی و منطقی را طی کند، درخواست حضور در جشنواره فیلم فجر را ارائه کرد که با سعه صدر هیأت انتخاب، فیلم برای حضور در جشنواره فیلم فجر نیز برگزیده شد.