وی معتقد بود احساس حقارت منبع تمامی تلاش‌های انسان است و رشد فرد ناشی از تلاش‌های فرد برای چیره شدن بر حقارت‌های واقعی یا خیالی اوست. این فرآیند از کودکی آغاز می‌شود‌ و کودکان که از نیروی بیشتر والدین خود آگاه هستند و می‌دانند توان مقابله با آنها را ندارند در نتیجه در برابر افراد بزرگ‌تر و قوی‌تر پیرامون خود، احساس حقارت را پرورش می‌دهند. اگر کودک نتواند حس حقارت خود را جبران کند‌، تشدید شده و به شکل عقده حقارت نمود می‌یابد. افراد با احساس حقارت شدید در مورد خود نظر مناسب و واقع‌بینانه‌ای ندارند و احساس می‌کنند نمی‌توانند فرد کارآمدی باشند. نخستین علائم حس حقارت، نارضایتی از ظاهر و فیزیک بدن است. این افراد موقع صحبت با دیگران از برقراری تماس چشمی اجتناب می‌کنند، در تعاملات‌شان احساس راحتی نمی‌کنند، به خواسته‌های خود اهمیت چندانی نمی‌دهند و نیازمند تایید دیگرانند و اعتماد به نفس و عزت نفس پایینی دارند.  افراد در برابر حس حقارت به سه شکل واکنش نشان می‌دهند: ۱- تلاش برای جبران ضعف‌ها و انگیزه‌ای برای جبران حقارت ۲- نشخوار مداوم افکار منفی و ریشه‌دار‌تر شدن حس حقارت ۳-حسادت به دیگران و زیر پا گذاشتن آنها برای رسیدن به اهداف خود و تبدیل حس حقارت به عقده حقارت‌. منبع عقده هر چه باشد امکان دارد فرد جبران افراطی کند و عقده برتری را پرورش دهد. عقده برتری عبارت است از نظر اغراق‌آمیز درباره توانایی و موفقیت‌های خویشتن. کسی که عقده برتری دارد لاف می‌زند‌، متکبر و خودخواه است و دیگران را تحقیر می‌کند‌. کسانی که دچار چنین عقده‌ای هستند تلاش می‌کنند جنبه‌هایی که به ایجاد حس حقارت در وجودشان منجر می‌شود را از دیگران پنهان کرده و این حس را از ذهن خود پاک و وانمود کنند که بسیار متکی به نفس خود هستند اما چون اعتماد به نفس‌شان ظاهری است در این کار دچار افراط می‌شوند و دنیا را به ستیزه می‌گیرند و برای بالا بردن خود دیگران را پایین می‌کشند و کوچک می‌کنند‌. در مواجهه با حس حقارت بکوشید علت و ریشه آن را در دوران کودکی پیدا کنید‌.

معصومه صبور روح وحید - کارشناس ارشد مشاوره