جاده یکطرفه
بحث بر سر انتخاب مربی تیم ملی فوتبال ایران داغ است، فوتبالی‌های ایران البته عادت دارند همواره تماشاگر این بازی خسته‌کننده باشند، این که حالا ماه‌هاست تیم ملی ایران همچنان مربی ندارد و هر بار گمانه‌زنی‌هایی باعث می‌شود بحث مربی داغ شود از جمله نوبرانه‌های فوتبالی در جهان است! آن هم در حالی که کمتر از یک سال دیگر بازی‌های جام ملت‌های آسیا برگزار می‌شود، مسابقاتی که ایران طی 60سال گذشته نتوانسته حتی به فینال آن پا بگذارد.
گزینه محتمل و جدی این روزها که در رسانه‌ها مطرح است مربی موفق اسپانیایی تیم باشگاه تراکتورسازی تبریز است. پاکو خمس توانسته طی مدت حضورش در تبریز بعد از مدت‌ها این تیم پرطرفدار را به نوعی به جمع مدعیان قهرمانی بازگرداند، این نکته از جایی مهم است که بدانیم طی سال‌های اخیر وضعیت این باشگاه به جایی رسیده بود که برای بقا می‌جنگید و حالا حتی روی کاغذ شانس قهرمانی در لیگ برتر را هم دارد. همه این موارد باعث شده فدراسیون تیم ملی فوتبال ایران به فکر استخدام این مربی برای تیم ملی ایران باشد، هر چند این اتفاق به مذاق هواداران پرشور تبریزی خوش نیامده و حتی مدیران این باشگاه هم با اغماض نسبت به این گمانه‌زنی‌ها واکنش نشان داده‌اند، در طول سال‌ها و دهه‌های گذشته اما نشستن یک مربی باشگاهی روی نیمکت تیم ملی ایران بی‌سابقه نبوده است، اتفاقی که گاه اتفاقا با موفقیت‌های بسیاری هم همراه بوده است.
زدراکو رایکوف
مربی یوگسلاو تیم استقلال تهران هنوز هم یادآور روزهای خوش آبی‌های پایتخت است. او طی دو سال یعنی در فاصله سال‌های 1348 تا 1355 روی نیمکت آبی‌ها نشست و در این سال‌ها توانست نخستین قهرمانی تیم فوتبال استقلال را در جام باشگاه‌های آسیا در سال ۱۳۴۹ به ارمغان آورد و دو بار نیز در سال‌های ۱۳۴۹ و ۱۳۵۳ با این تیم لیگ سراسری فوتبال ایران را فتح کرد. همین اتفاقات باعث شد خیلی زود به یکی از اسطوره‌های این باشگاه بدل شود. در میانه این موفقیت‌ها بود که او سرمربیگری تیم ملی فوتبال جوانان و بزرگسالان ایران را به عهده گرفت. شاید مهم‌ترین موفقیت او طی مربیگری‌اش در تیم ملی ایران راهیابی تیم ملی فوتبال ایران به المپیک مونترال کانادا بود، اتفاقی که پس از او تا به امروز تکرار نشده است و همچنان ما در حسرت حضور در المپیک مانده‌ایم.
دراگان اسکوچیچ
اسکوچیچ حالا یکی از معروف‌ترین مربیان ایران است، آن هم نه به دلیل موفقیت در زمین چمن که به واسطه برکناری عجیب و دور از اخلاق او توسط فدراسیون فوتبال ایران، آن هم در آستانه برگزاری مهم‌ترین تورنمنت فوتبالی جهان یعنی جام جهانی که برای هر مربی یک افتخار تکرارنشدنی است، او اما کارش را برای نخستین بار در ایران با سرمربیگری تیم ملوان آغاز شود، در فصلی که شاید موفق‌ترین فصل فوتبالی این تیم شمالی در لیگ ایران باشد. پس از آن به فولاد رفت و تیم‌های صنعت نفت آبادان و خونه به خونه بابل هم از جمله دیگر تیم‌هایی بود که او روی نیمکت‌شان نشست. حضور او در تیم ملی فوتبال ایران هم همراه با موفقیت بود، هر چند حواشی بسیاری از جمله درگیری با بازیکنانی مثل طارمی حسابی حاشیه‌ساز بود.
افشین قطبی
افشین قطبی را البته با اغماض اگر مربی کاملا ایرانی محسوب نکنیم، می‌تواند در این فهرست جا بگیرد. مربی‌ای که در تهران روی نیمکت قرمزها نشست و شور و حال خاصش باعث شد صدها هزار تماشاگر را در طول فصل به ورزشگاه‌ها بکشاند. هنوز هم که هنوز است یکی از دراماتیک‌ترین قهرمانی‌های باشگاه پرسپولیس همراه با او بوده است، لیگ هفتم جایی که پرسپولیس با وجود کسر 6 امتیاز در کورس قهرمانی باید بازی آخرش را جلوی سپاهان می‌برد که برد. اما حضور افشین قطبی روی نیمکت تیم ملی ایران چندان شیرین نبود. او همراه با تیم ملی ایران نتوانست به جام جهانی 2010 راه یابد و پس از آن هم در جام ملت‌های آسیا با شکست در برابر کره از گردونه رقابت‌ها خارج شدیم و افشین قطبی هم برای همیشه از نیمکت تیم ملی ایران دور ماند.
برانکو ایوانکوویچ
مورد برانکو اما مورد عجیبی است، او در فهرست موضوعی این مطلب جا نمی‌گیرد، اما شاید بهترین مربی در حالت معکوس باشد! او از تیم ملی ایران به تیم پرسپولیس رفت و طی حضور چهارساله و تیمش افتخاری نبود که برای تیم قرمز پایتخت کسب نکرده باشد، مدت حضور چهار ساله‌اش سه قهرمانی متوالی و یک نایب قهرمانی (آن هم با تفاضل گل) به دست آمد و تیم پرسپولیس را برای نخستین بار به فینال باشگاه‌های آسیا برد و البته یک قهرمانی در جام‌حذفی را هم پیوست کارنامه پربارش کرد. او در تیم ملی هم موفق بود، توانست تیم ملی ایران را بی‌دردسر آن روزها به جام جهانی 2006 آلمان ببرد هر چند همان جا از کار برکنار شد و البته یک قهرمانی دلچسب هم در بازی‌های آسیایی به نام ایران ثبت کرد.
زدراکو رایکوف
مربی یوگسلاو تیم استقلال تهران هنوز هم یادآور روزهای خوش آبی‌های پایتخت است. او طی دو سال یعنی در فاصله سال‌های 1348 تا 1355 روی نیمکت آبی‌ها نشست و در این سال‌ها توانست نخستین قهرمانی تیم فوتبال استقلال را در جام باشگاه‌های آسیا در سال ۱۳۴۹ به ارمغان آورد و دو بار نیز در سال‌های ۱۳۴۹ و ۱۳۵۳ با این تیم لیگ سراسری فوتبال ایران را فتح کرد. همین اتفاقات باعث شد خیلی زود به یکی از اسطوره‌های این باشگاه بدل شود. در میانه این موفقیت‌ها بود که او سرمربیگری تیم ملی فوتبال جوانان و بزرگسالان ایران را به عهده گرفت. شاید مهم‌ترین موفقیت او طی مربیگری‌اش در تیم ملی ایران راهیابی تیم ملی فوتبال ایران به المپیک مونترال کانادا بود، اتفاقی که پس از او تا به امروز تکرار نشده است و همچنان ما در حسرت حضور در المپیک مانده‌ایم.
دراگان اسکوچیچ
اسکوچیچ حالا یکی از معروف‌ترین مربیان ایران است، آن هم نه به دلیل موفقیت در زمین چمن که به واسطه برکناری عجیب و دور از اخلاق او توسط فدراسیون فوتبال ایران، آن هم در آستانه برگزاری مهم‌ترین تورنمنت فوتبالی جهان یعنی جام جهانی که برای هر مربی یک افتخار تکرارنشدنی است، او اما کارش را برای نخستین بار در ایران با سرمربیگری تیم ملوان آغاز شود، در فصلی که شاید موفق‌ترین فصل فوتبالی این تیم شمالی در لیگ ایران باشد. پس از آن به فولاد رفت و تیم‌های صنعت نفت آبادان و خونه به خونه بابل هم از جمله دیگر تیم‌هایی بود که او روی نیمکت‌شان نشست. حضور او در تیم ملی فوتبال ایران هم همراه با موفقیت بود، هر چند حواشی بسیاری از جمله درگیری با بازیکنانی مثل طارمی حسابی حاشیه‌ساز بود.
افشین قطبی
افشین قطبی را البته با اغماض اگر مربی کاملا ایرانی محسوب نکنیم، می‌تواند در این فهرست جا بگیرد. مربی‌ای که در تهران روی نیمکت قرمزها نشست و شور و حال خاصش باعث شد صدها هزار تماشاگر را در طول فصل به ورزشگاه‌ها بکشاند. هنوز هم که هنوز است یکی از دراماتیک‌ترین قهرمانی‌های باشگاه پرسپولیس همراه با او بوده است، لیگ هفتم جایی که پرسپولیس با وجود کسر 6 امتیاز در کورس قهرمانی باید بازی آخرش را جلوی سپاهان می‌برد که برد. اما حضور افشین قطبی روی نیمکت تیم ملی ایران چندان شیرین نبود. او همراه با تیم ملی ایران نتوانست به جام جهانی 2010 راه یابد و پس از آن هم در جام ملت‌های آسیا با شکست در برابر کره از گردونه رقابت‌ها خارج شدیم و افشین قطبی هم برای همیشه از نیمکت تیم ملی ایران دور ماند.
برانکو ایوانکوویچ
مورد برانکو اما مورد عجیبی است، او در فهرست موضوعی این مطلب جا نمی‌گیرد، اما شاید بهترین مربی در حالت معکوس باشد! او از تیم ملی ایران به تیم پرسپولیس رفت و طی حضور چهارساله و تیمش افتخاری نبود که برای تیم قرمز پایتخت کسب نکرده باشد، مدت حضور چهار ساله‌اش سه قهرمانی متوالی و یک نایب قهرمانی (آن هم با تفاضل گل) به دست آمد و تیم پرسپولیس را برای نخستین بار به فینال باشگاه‌های آسیا برد و البته یک قهرمانی در جام‌حذفی را هم پیوست کارنامه پربارش کرد. او در تیم ملی هم موفق بود، توانست تیم ملی ایران را بی‌دردسر آن روزها به جام جهانی 2006 آلمان ببرد هر چند همان جا از کار برکنار شد و البته یک قهرمانی دلچسب هم در بازی‌های آسیایی به نام ایران ثبت کرد.
ضمیمه قفسه کتاب
تیتر خبرها
