ما كه همه‌اش را ندیدیم كه راحت درباره همه ادوار تاریخ حرف بزنیم. اما همین چند دهه را كه از جهان دیدیم چیز عجیب و غریبی بود. نمی‌دانم از كی این خطوط جغرافیایی بین ملت‌ها كشیده شدند. یا اصلا همان تفاوت السنه و الوان كه قرآن می‌گوید دلیلی كافی برای مرز كشیدن بین ملت‌هاست یا این دسته‌بندی مردم دنیا به كشور و قاره فقط یك دستمایه برای حكمرانی است. هر چه باشد، از وقتی كه ما این جهان را دیدیم هر‌كسی سنگ كشور خودش را به سینه می‌زد و تازه در همان كشور هم هر‌كسی داعیه‌دار حزب و گروه خودش بود. حتی اگر منافع كشور و حزب و گروهش به ضرر جمعی دیگر از مردم دنیا تمام شود. به استثنای جماعت كوچكی كه گوشه و كنار دنیا دلشان برای هم‌نوع و محیط‌زیست و جهان بدون مرز می‌تپد كه تازه آنها هم دیگر
یك جایی سنگ قبیله خودشان را به سینه می‌زنند.
اما تمام سال‌های دنیا دیدن ما یك طرف، این یك سال اخیر یك طرف. چهره متفاوتی از جهان را دیدیم كه پیشتر ندیده بودیم. جهانی كه همه مردمش با هم غمگین‌اند و همه مردمش با هم با یك دشمن كه یك ویروس كوچك است مبارزه می‌كنند. این اتحاد شبیه دو كفه اتحاد جنگ‌های جهانی نیست. این اتحاد یعنی تمام مردم دنیا یك تیم‌اند مقابل چیزی كه انسان نیست. كم و بیش یك سال است كه همه مردم دنیا با هم غمگین‌اند و برای دل هم اشك می‌ریزند و دلشوره دارند.
حالا كه بعد از مدتی هیاهوی خبری «واكسن كرونا، آری یا نه!» یك احتمال قوی‌تر از روسیه شنیده‌ایم كه قدمی در راه ساخت واكسن كرونا برداشته‌اند، چیزی ته دل همه ما مردم دنیا چشمك می‌زند. اگر واكسن كرونا واقعا كشف شود یك جشن به بزرگی تمام مردم دنیا برگزار می‌شود. ما كه یك غم همگانی را
به وسعت تمام مردم دنیا دیدیم. چه می‌شود اگر یك جشن همگانی به وسعت تمام مردم دنیا را ببینیم.