کرونا که معرف حضور هست. بیماری سرحال و روی پایی که تا الآن نزدیک به 60 میلیون نفر را درگیر کرده و نزدیک به یک‌میلیون و 400هزار نفر را هم به قتل رسانده. البته هنوز تا دستگیری و محکومیت این جانی در محاکم بین‌المللی فاصله‌داریم،اما کشورهای مختلف آرایش‌های گوناگونی در شرایطی که این قاتل زنجیره‌ای برایشان فراهم کرده، داشته‌اند.مثلاً در بوناناگورا، مدارس با حضور پررنگ مسؤولان به‌صورت آنلاین و حضور ترسناک دانش‌آموزان به‌صورت فیزیکی آغاز به کار کردند، اما خیلی زود و البته به‌زور، بعد از یک تئوری آزمایشی که «هر کی دوست داشت بیاد هر کی نخواست نیاد» تعطیل شدند و شادی بچه‌های محصل از همان لحظه شروع شد. آن‌هم یک شادی مجازی.
خوشبختانه با سرعت اینترنت موجود در این کشور و با توجه به این‌که سیستم آموزشی از سال‌ها قبل برای این روزها تدبیر کرده بود، خیلی زود آموزش‌های آنلاین برای تمام 3 درصد دانش‌آموز عضو خانواده‌های پر برخوردار شروع شد و باقی دانش آموزان هم کم‌کم به این پروسه پیوستند و الآن به‌جز 10 درصدی که لابد لیاقت تحصیل هم ندارند و اصلا معلوم نیست برای چه مناطق نزدیک را رها کرده‌اند و رفته‌اند در مناطق دورافتاده آن کشور زندگی می‌کنند؛ بقیه از این شادی پایدار بهره‌مند شده‌اند.
لازم به ذکر است چون سیستم آموزشی کشور بوناناگورا، همواره به تربیت و پرورش استعدادهای ذاتی دانش آموزان اهمیت ویژه‌ای می‌داده به دانش آموزان قول داده‌اند بعد از دستگیری کرونای قاتل،دو تا زنگ ورزش، یک جلسه مشاوره رایگان و یک اردوی داخل مدرسه هم برایشان در نظر بگیرند که پرورش‌شان تأمین شود. اینجاست که می‌شود گفت «فقط یک بوناناگورا می‌دونه، یه بوناناگورا   چی می‌خواد!»