علیرضا رأفتی -   مردم از هر‌گوشه‌ای از شهر و خارج‌ شهر خودشان را آن روز رسانده بودند به بهشت‌زهرا. این را نیاز نیست خبرنگارها بگویند. عکس‌ها را هم که نگاه کنی متوجه می‌شوی دکتر و مهندس و کشاورز و چوپان از شهر و روستا یک‌جا با هم جمع شده‌اند که رهبر انقلاب‌شان را ببینند. اگر از مردم روستایی که کیلومترها پا‌برهنه راه آمده بودند می‌پرسیدی رهبر انقلاب چه گفت؟ بیشترشان یک جمله را خوب به‌خاطر داشتند: «من توی دهن این دولت می‌زنم.»
روزها می‌گذشت و مردم منتظر بودند که رهبر انقلاب توی دهن دولت بزند و دولت تعیین کند. البته زیاد نگذشت از آن سخنرانی که بنای دولت موقت گذاشته شد و مهندس بازرگان به نخست‌وزیری این دولت رسید. امام همان‌جا در دبستان علوی وقتی داشت حکم مهندس بازرگان را به دستش می‌سپرد در ادامه مراسم و طی خطابه‌ای که در حمایت از دولت موقت ایراد کرد به بختیار و دولت نیمه‌جانش اخطار داد که دولت موقت را بپذیرند و مانعی برایش ایجاد نکنند. آن روزها دیگر بساط مستشاران آمریکایی نیز برچیده شده بود و بعد از ناامیدی از بقای پهلوی کوله‌بارشان را از ایران جمع کرده و رفته بودند اما بختیار که به شاهش قول داده بود حکومت را برایش حفظ کند به هر قیمتی هنوز کوتاه نیامده بود و تکیه بر نیروهای مسلح و ارتشی داشت که هنوز
کم و بیش تحت فرمانش بودند.
اما روز نوزدهم بهمن 57 اتفاقی افتاد و دیداری در مدرسه رفاه رقم خورد که پایه‌های دولت شکننده بختیار را بیش از پیش لرزاند؛ دیداری که یکی از باشکوه‌ترین قاب‌های انقلاب از آن برداشته شده است. دیدار نظامیان نیروی هوایی با رهبر انقلاب. در این روز که حالا روز نیروی هوایی نامگذاری شده، نیروی هوایی ارتش ایران با رهبر انقلاب بیعت کرد و به رودخانه انقلاب پیوست.
دو سال بعد در دومین روز جنگ تحمیلی عراق علیه ایران همان نظامیانی که از طلایه‌داران بیعت نظامیان با انقلاب بودند در حمله‌ای گسترده به آسمان عراق رویای صدام حسین از اوضاع در‌هم ایران پس از انقلاب را آشفته کردند و پس از آن در هشت سال دفاع مقدس حماسه‌های غریبی را رقم زدند.