وقتی اسم همدلی به میان می‌آید، خیلی از تعاریف دیگر را هم با خودش به همراه می‌آورد. همدلی، ایثار دارد، رشادت دارد، فداکاری دارد، کمک به همنوع دارد. زمانی که ما از همدلی حرف می‌زنیم، نه صرفا بحران بلکه یک اتفاق نامتعارف رخ داده که نیاز به همدلی و همراهی همه مردم با جمعیتی خاص و متضررشده احساس می‌شود.
ماجرا این است که گاهی مواقع، بخشی از جامعه دچار خلأهایی می‌شود که برای پرکردن آن، احساس همدلی در وجود مردم شکل می‌گیرد. شاید برای همین است که نمی‌توانیم بگوییم چرا این همدلی همیشگی نیست که آن‌وقت ممکن است معنای امروزش را از دست بدهد.
راه افتادن رزمایش‌های کمک مومنانه و پویش‌های همدلی هم از همین نوع است؛ اتفاقاتی مانند سیل و زلزله و امروز هم ویروس کرونا، رخدادهایی نامتعارف هستند که روال عادی را بر هم می‌زنند. در چنین مواقعی نیاز به همدلی همه مردم وجود دارد تا اقشار آسیب‌دیده جامعه بتوانند به حالت عادی برگردند؛ آن‌وقت است که فقیر و غنی با همدیگر یکی و همدل می‌شوند تا بتوانند جای خالی و آن خلأ را جبران کنند.

به نظر من این‌که نوع و روش رسیدگی به نیازمندان جامعه به گونه‌ای مدیریت شود که همیشه تحت‌حمایت باشند، خیلی خوب است اما این موضوع که به مدیریت کلان جامعه برمی‌گردد، نمی‌تواند مانعی برای همدلی‌های موقت باشد که اتفاقا جلوه زیبایی از ایثار و شکوه هستند.
فکرش را بکنید؛ سلول‌های دفاعی بدن همیشه در حال کار و فعالیت هستند اما زمانی که یک ویروس ناشناخته به بدن وارد می‌شود، شکل فعالیت عادی آنها دستخوش تغییر می‌شود و همگی علیه آن موجود غریبه که نظم سیستم را بر هم زده است، متحد می‌شوند تا
به نتیجه‌برسند.
امروز هم شرایط ما خیلی شبیه دستگاه ایمنی بدن شده ‌است. همه مشغول زندگی عادی همراه با پستی و بلندی‌های خودمان بودیم که ویروسی منحوس وارد بطن زندگی ما شد؛ ویروسی که برای مقابله با آن نیازمند اتحاد و همدلی هستیم تا بتوانیم به یاری خدا از آن گذر کنیم.
این ویروس آمد و زندگی خیلی از افراد را که با سختی بسیار، مشغول گذران زندگی بودند بر هم زد. حالا هم فرا رسیدن ماه رمضان، ماه رحمت و مغفرت و برکت، فرصتی را برای اقشار مختلف جامعه فراهم کرده تا خودشان را در چنین بزنگاه‌های حساسی محک بزنند؛ گرچه در طول تاریخ نشان داده‌اند که همیشه در میدان حاضر بوده‌اند اما به نظر می‌رسد ویروس کرونا یکی از قوی‌ترین عوامل برای همدلی و اتحاد است.