نشانه های خود كم بینی و خودبزرگ بینی
برخی افراد تصور خوبی از خودشان ندارند و حتی با این‌كه ممكن است در زمینه شغلی و تحصیلی و روابط بین فردی موفق باشند، اما خودشان را دست‌كم می‌گیرند. این افراد با بازخورد مثبت و تشویقی دیگران نیز به آرامش نمی‌رسند و معتقدند كارهایی كه انجام می‌دهند ارزش چندانی ندارد. این افراد قادر نیستند توانایی‌های خود را نشان دهند یا در مورد آنها حرف بزنند.
نشانه‌های فرد خودكم بین عبارت است از:
احساس بی‌كفایتی می‌كنند.
برای خودشان احترام قائل نیستند.
فكر می‌كنند دیگران هم مثل خودشان هستند و آنها را خسته‌كننده می‌دانند.
از دیگران كناره‌گیری می‌كنند .
دائم خودشان را سرزنش می‌كنند.
همواره خودشان را پایین‌تر از دیگران می‌دانند.
احساس ناامیدی و غم و اندوه دارند.
از آن سو افرادی را نیز داریم كه در مسیر تحول، احساس خودبزرگ بینی خاصی دارند و خودشان را تافته جدا بافته می‌دانند و انتظار دارند همه به آنها توجه كنند و تحمل انتقاد ندارند و خودشان را فرد ویژه‌ای می‌دانند.
نشانه‌های بارز فرد خودبزرگ بین عبارت است از:
احساس مهم بودن بیش از حد
مبالغه كردن در دستاوردها و استعدادهایشان
همیشه احساس موفقیت، قدرت و زیبایی می‌كنند.
غالبا معتقدند دیگران نسبت به آنها حسادت دارند.
رفتارهای خودخواهانه از خودشان بروز می‌دهند.
بیش از حد احساس برتری یا شایستگی دارند.
انتظار دارند دیگران با همه حرف‌ها و پیشنهادات آنها موافقت كنند.
خود را فردی استثنایی و خاص می‌پندارند و معتقدند كه فقط نهادها و افراد خاص می‌توانند آنها را درك كنند و فقط افراد خاصی شایسته نشست و برخاست با آنها هستند.
در روابط بین‌فردی استثمارگر هستند و برای رسیدن به اهداف خود از دیگران بهره‌كشی می‌كنند.
حس همدلی آنها ضعیف است و به مشكلات و مسائل دیگران اهمیت نمی‌دهند.
به همان اندازه كه خودكم بینی به فرد صدمه می‌زند و نیاز به درمان دارد، خودبزرگ بینی نیز اختلال محسوب می‌شود و برای برطرف كردن مشكلات شخصیتی لازم است تا خودمان را ارزیابی كنیم و چنانچه نشانه‌های فرد متعادل در ما وجود ندارد از مداخلات روان‌شناختی و نگرشی برای بهبود رفتار و عملكرد خودمان استفاده كنیم.
