بهاء‌الدین محمدابن‏ حسین عاملی معروف به شیخ بهایی، از دانشمندان و علمای بزرگ سده دهم و یازدهم ایران است. بهاءالدین محمد در سال 953 هجری قمری در بعلبك لبنان متولد شد. پدرش، عزالدین حسین از پیشوایان و مشایخ معروف شیعه و از شاگردان شهید ثانی بود كه پس از كشته شدن شهید ثانی به دست متعصبان سنی مذهب، همراه فرزندش بهاء‌الدین 13 ساله، جلای وطن كرده و راهی دربار بزرگ‌ترین حكومت شیعی مذهب جهانِ آن روز یعنی دربارصفویه شد. آنها ابتدا ساكن اصفهان و سپس راهی قزوین كه در آن زمان پایتخت حكومت صفویه و محل گردهمایی دانشمندان شیعه بود، شدند. شیخ بهایی در قزوین، تحصیل خود را ابتدا در مكتب پدر و سپس نزد اساتید بزرگ آن شهر در رشته‌های حكمت و كلام، ریاضی، طب و ... تكمیل كرد و پس از درگذشت پدرش در راه بازگشت از سفر حج، (بنا بر برخی روایات)، از سوی شاه‌طهماسب به سمت شیخ‌الاسلامی هرات منصوب شد و  با درگذشت شیخ علی منشار، شیخ‌الاسلام معروف دربار صفویه، از سوی شاه‌عباس، عهده‌دار مقام شیخ‌الاسلامی و امور شرعی اصفهان شد. اما نزدیكی او به دربار صفوی و برعهده داشتن مسؤولیت‌های دشوار مذهبی و سیاسی هرگز مانع توجه او نسبت به سایر علوم و كسب دانش و همچنین تربیت شاگردان برجسته و تالیف رسایل و كتب ارزشمند علمی و فقهی و كلامی نشد.
از شیخ بهایی حدود ۹۵ كتاب و رساله بر جای مانده  و به پاس خدماتش به علم ستاره‌شناسی، یونسكو سال ۲۰۰۹ را به نام او سال «نجوم و شیخ‌بهایی» نامگذاری كرد.  شیخ بهایی در سال هزار خورشیدی در اصفهان درگذشت و بنابر وصیت خودش جنازه او را به مشهد بردند و در جوار مقبره علی ابن موسی‌الرضا(ع) جنب موزه آستان قدس دفن كردند.