نخستین پزشك تحصیلكرده ایرانی در آمریكا یكی از شخصیت‌های خاص مدفون در توس است.
فردی هم نام با حكیم سخن كه وصیت می‌كند پس از مرگش در نزدیك‌ترین مكان به خداوندگار سخن دفن شود و چون آن زمان مجوز دفن در محدوده باغ آرامگاه صادر نمی‌شده، در قبرستان توس برای همیشه آرام می‌گیرد. این مرد كسی جز دكتر ابوالقاسم بختیار نیست. مردی زاده بروجن، بزرگ شده تهران، تحصیلكرده در كالج آمریكایی‌های تهران یا همان دبیرستان البرز و صد البته دانشگاه‌های كلمبیا، ایووا، داكوتای جنوبی و سیراكیوس آمریكا كه در 55 سالگی یعنی سال1305خورشیدی به عنوان نخستین ایرانی فارغ‌التحصیل در رشته پزشكی و تخصص جراحی از آمریكا نامش ثبت می‌شود. مردی كه در این دوران تنها یك تفریح روزانه داشته و آن هم شاهنامه‌خوانی بوده؛ تفریحی كه ابوالقاسم بختیار هیچ گاه تا هنگام مرگ (یعنی در تمام مدت تاسیس و اداره بیمارستان در تهران، معاونت دانشكده پزشكی تهران، ریاست دپارتمان آناتومی آن مجموعه و فعالیت به عنوان جراح ارشد شركت نفت ایران و انگلیس در بیمارستان مسجدسلیمان این شركت) آن را ترك نكرد، تا جایی كه حتی وصیت كرد پس از مرگ در توس و در جوار حكیم سخن دفن شود تا به این گونه از فردوسی و شاهنامه دور نشود. وصیتی كه البته بعدها در خانواده او همه‌گیر شد به گونه‌ای كه ابتدا هلن جفریز بختیار، همسر آمریكایی او كه عنوان موسس نخستین مدرسه پرستاری ایران را به خود اختصاص داده و سپس سیروس بختیار؛ فرزندش و سرانجام فرزند سیروس هم در كنار وی آرام گرفتند تا آنان نیز به دور از فردوسی بزرگ نباشند.