بالاخره جنگ پیروز می‌شود یا صلح. بعضی‌ها می‌گویند جنگ و بعضی دیگر صلح. بعضی دیگر هم می‌گویند جنگ و صلح هر دو اعتباری اند و نمی‌توان هیچ‌كدامشان را همیشگی دانست و بعضی دیگر هم بشر را درگیر جنگی همیشگی و بی‌پایان می‌دانند. می‌شود از ابعاد مختلفی به هر یك از این نظرات نگاه كرد و به صاحبانشان حق داد. ما ساكنان كشوری هستیم كه خود جنگ را تجربه كرده‌ایم و بعدتر هم دیده‌ایم كه كشورهای همسایه خواسته و ناخواسته چطور پنجه در پنجه جنگ افكنده‌اند و با آن درگیر شده‌اند. جنگ چگونه زندگی را بلعیده، خانه‌ها را ویران كرده و آدم‌ها را بی‌خانه و اگر هم خوب نگاه كنیم می‌بینیم صلح واقعی در كار نیست و جنگ‌های آدمیزاد هرگز تمام نمی‌شوند.
اما جنگ نمی‌تواند برای همیشه بتازد. قدرت زندگی از جنگ، از مرگ و از هر چیز دیگری بیشتر است. جنگ ویران می‌كند، مرگ با خودش آدم‌ها را می‌برد، اما زندگی متوقف نمی‌شود. كشورهای جنگ‌‌زده دوباره زندگی را از سر می‌گیرند، كودكان از درختان میوه بالا می‌روند و هلهله زنان شادی كه عروس را همراهی می‌كنند باز هم در گوش جهان می‌پیچد. این اگر پیروزی زندگی نیست، پس چیست؟
افغانستان كشور همسایه ماست. جنگ سال‌ها و سال‌ها در آن یكه‌تازی كرد و هر چند زندگی را از خیلی‌ها گرفت، اما نتوانست برای همیشه مقابل نیروی حیات بایستد.
حالا در تصاویری كه محمد موسی اكبری، عكاس افغانستانی از كشورش منتشر كرده، می‌توان زندگی را تماشا كرد؛ آدم‌ها را، زن‌ها و مردها و كودكان را كه زندگی می‌كنند بی‌آن‌كه جنگ توانسته باشد جلوی زیستن‌شان را بگیرد.
عكس‌های اكبری كه به‌تازگی در فرهنگسرای نیاوران هم به نمایش گذاشته شد، در دو دسته كلی جای می‌گیرند. دسته‌ای از عكس‌ها در خود، تصاویری از مردم افغانستان دارند، تصاویری كه نشان‌دهنده زندگی ساده و معمولی آدم‌هایی است كه برخی حتی نمی‌دانند دوربینی در حال ثبت آنهاست و سرگرم زندگی هستند.
 زنان كشاورز، دخترك توت‌فروش، دخترك چوپان، پسرك دهقان یا عكس‌هایی كه ثبت‌كننده جنگ خروس‌ها، آیین بزكشی، آیین ژنده بالا و ... هستند، همگی تصاویری ساده از زندگی را در خود دارند و اگر نباشد تصاویر ساختمان‌هایی كه جای گلوله روی بدنه‌شان مانده و جای خالی مجسمه بودا در عكس‌ها، اصلا نمی‌شود تصور كرد روزی و روزگاری نه چندان دور افغانستان درگیر جنگ بوده است؛ جنگی طولانی كه بسیاری از مردمان این سرزمین را راهی كشورهای دور و نزدیك كرده است.
از نكات جالب عكس‌های دسته دوم كه دربر دارنده میراث فرهنگی افغاستان است، نزدیكی و شباهت معماری بناهای مختلف به ایران است. هر چند با دانستن این‌كه افغانستان جزئی از ایران بوده است موضوع عادی به نظر می‌آید، اما همین كه مخاطب ایرانی تماشا كند بناهایی را كه مشابهش اینجا در خاك ایران وجود دارد، هم اتفاق جالب توجهی است. در ادامه بخشی از عكس‌ها را با هم تماشا می‌كنیم و این مشابهت‌ها و زیبایی‌ها را مرور می‌كنیم.