‌‌اساسا مقاومت، راهبرد پایه‌ای انقلاب اسلامی ایران بوده است، در حالی که مقاومت راهبرد انقلابیون مسلمان در برابر رژیم پهلوی بود اما راهبردهای رقیب در برابر  رژیم، مبارزه مسلحانه، سازش و همکاری با آن بوده است. اما راهبرد امام خمینی(ره) مقاومت در برابر ررژیم پهلوی بود خصوصا از زمانی که انقلاب در 19 دی وارد فاز اصلی خود شد.
بعد از پیروزی انقلاب اسلامی نیز دوباره راهبرد انقلاب در مقابل جنگی که توسط صدام به کشورمان تحمیل شد مقاومت بود، اما در مقابل اشغال خرمشهر از سوی صدام، مسائلی چون پذیرش آتش‌بس، سازش با قدرت‌های بزرگ و معرفی ایران بعنوان عاملی سودتمندتر از صدام برای قدرت‌های بزرگ در منطقه، به عنوان راهبردهای رقیب مطرح می‌شد. در مقابل این راهبردهای رقیب، راهبرد انقلاب اسلامی مقاومت بود که تجلی، تجسم و نماد این راهبرد حضور داوطلبان مردمی و بسیج در جنگ بود. همین راهبرد مقاومت در جریان حمله صدام به ایران در مقابل راهبردهای رقیب عمل کرده و دوباره ایران را به پیروزی رساند.
بعد از جنگ نیز راهبرد مقاومت مبنایی برای مورد تقلید واقع شدن از سوی برخی کشورهای منطقه قرار گرفت، از جمله در لبنان در مقابل هجوم اسراییل به این کشور کسانی که ایده و راهبرد انقلاب اسلامی را قبول کرده بودند همین راهبرد مقاومت ایران را مبنا قرار دادند بویژه مدل بسیج مردمان عادی که در این کشور تشکیلاتی به نام حزب‌ا... خلق کرده و به این ترتیب برای اولین بار اسراییل را از یکی از کشورهای عربی بیرون راندند.
عین این ماجرا در عراق تکرار شد، اشغال این کشور توسط آمریکا و در مقابل، شکل‌گیری گروه‌های مقاومت در عراق موجب شکست داعش شد. نمونه تجربه عراق، لبنان و ایران در یمن اتفاق افتاد و در مقابل هجوم گسترده سعودی‌ها با کمترین امکانات، ناظران سخن از پیروزی یمنی‌ها دارند.
بنابراین مقاومت، مقوله تجربه شده‌ای حداقل با 40 سال آزمون موفق و پیروزی در چند مقطع تاریخی در ایران و کشورهای منطقه است.
در ضمن باید به این نکته هم توجه داشته باشیم که وقتی فشار زیاد است مقاومت معنی دارد، در عین حال علی‌رغم اینکه راهبردهای رقیب مانند سازش و یا آتش بس به نظر زرق و برق‌دار و اغوا کننده است شکست این راهبردها و هزینه بسیار بالایی که در درازمدت ایجاد می‌کند قابل مقایسه با راهبرد مقاومت نیست، در مجموع براساس تجربه خودمان و کشورهای دیگر، راهکار فکر کردن به راهبردهای رقیب نیست بلکه اتکا کردن به خدا و سپس اتکا بر توان نیروهای خود، وجود تدبیر و درست سامان دادن امکانات موجود و پرکار بودن است.