ماریو بارگاس یوسا، نویسنده مشهور پرویی اعلام كرد یك رمان جدید از وی در ماه اكتبر به بازار می‌آید.
به گزارش مهر، ماریو بارگاس یوسا، نویسنده برنده جایزه ادبی نوبل از پرو، رمان جدیدش را ماه اكتبر به بازار می‌فرستد. این رمان با عنوان «Tiempos resus» یادآور نقل قولی از سن ترزا از چهره‌های قدیس لاتین در قرن شانزدهم است.
این نویسنده كه در عرصه مطبوعاتی نیز فعال است و سال ۲۰۱۰ جایزه ادبی نوبل را از آن خود كرد، به‌تازگی در نمایشگاه كتاب مادرید حضور یافت و خبر انتشار رمان جدیدش را اعلام كرد. وی گفت داستان این رمان درباره یك دوست دومینیكنی است كه از سال ۱۹۷۵ كه یوسا از این كشور دیدار كرد، خاطره‌اش تا‌كنون با وی مانده است.
او گفت: به دومینیكن رفته بودم تا مستندی با رادیو و تلویزیون فرانسوی آنجا بسازم و در اولین نگاه عاشق آنجا شدم. احساس می‌كردم در خانه هستم و به سرعت ارتباط خیلی خوبی با مردم برقرار كردم.
در عین حال از این‌كه مردم آزادانه درباره دیكتاتور دومینیكن رافائل تروخیلو صحبت می‌كردند، شگفت زده شده بودم.
این در حالی است كه شماری از مهم‌ترین آثار یوسا درباره دیكتاتورهای آمریكای لاتین نوشته شده و «سور بز» یكی از مهم‌ترین آثار كلاسیك وی كه سال ۲۰۰۰ منتشر شد بر همین سوژه تكیه دارد.
یوسا گفت: باید بگویم دوستانم در دومینیكن خیلی به من كمك كردند. بدون آنها هرگز قادر نبودم این رمان را بنویسم. من كلا كتاب‌های زیادی درباره دومینیكن و تاریخ دیكتاتوری آنجا خوانده‌ام.
این نویسنده پرویی كه خالق بیش از ۴۰ اثر ادبی از رمان گرفته تا نمایشنامه و مقاله است چندین جایزه مهم بین‌المللی ادبی را در كارنامه دارد كه جایزه سروانتس در سال ۱۹۹۴، جایزه پرنس آستوریاس در سال ۱۹۸۶ و جایزه صلح ناشران آلمان در سال ۱۹۹۷ از جمله آنهاست.
او چند دكترای افتخاری نیز از دانشگاه‌های دنیا دریافت كرده كه مدرك دانشگاه لیسبون در سال ۲۰۱۴ از جمله آنهاست. وی مدال لژیون‌دونور را نیز از دولت فرانسه در سال ۱۹۸۵ دریافت كرده است.
در عین حال یوسا تاكید دارد در دوران دیكتاتوری تروخیلو زنان بیشتر درگیر بوده‌اند و جنون این دیكتاتور بیشتر با تحقیر، دامن زنان جامعه را می‌گرفت. از همین رو یكی از شخصیت‌های اصلی رمان سور بز نیز یك زن بود.
در زمینه موضوع‌هایی كه چشم‌اندازی از دومینیكن دارند، این نویسنده راهی برای استفاده از طنز نیز در آثار ادبی‌اش پیدا كرده است.
او در این باره گفت ایده ابزورد و پوچ انگارانه‌ای داشت مبنی بر این‌كه رمان جدی نمی‌تواند لبخند به لب خواننده بیاورد و فكر می‌كرد رمان جایگاه خوبی برای به كار گرفتن طنز نباشد. وی در عین حال یادآور شد طنز تاثیر زیادی بر خود وی دارد و بسیاری از افراد جدی تاریخ هم به سراغ طنز رفته‌اند.