فینال سی و دومین دوره جام‌ملت‌های آفریقا 2019 در ورزشگاه قاهره با قهرمانی باشكوه مردان سرزمین صحرا به پایان رسید و الجزایری‌ها پس از 29 سال در مصر جشن قهرمانی گرفتند. سرزمینی كه خاطرات تلخ فراوانی از آن دارند. بازیكنانی كه در تیم ملی ده سال قبل الجزایر بازی می‌كردند، به‌خوبی درد سنگ‌های پرتاب شده توسط هواداران متعصب مصری را به یاد دارند. آنها در راه جام‌جهانی 2010 به قاهره رفتند و در همان فرودگاه با استقبال خونین تماشاگران مصری مواجه شدند تا روزنامه‌های الجزایری تیتر بزنند «با امنیت وارد شوید..... متعصب‌ها بیرون.»
ده سال از آن روزها گذشت و تیم ملی الجزایر حالا با شمایلی جدید وارد مصر شده است. مصر در همان ابتدا از دور رقابت‌ها كنار رفت تا مردان سرزمین صحرا با فراغ بیشتری به پیشروی در صحراهای خاطره‌انگیز مصر فكر كنند.
الجزایر كه چند بار در این جام، فاصله‌اش تا حذف به باریكی مو رسید، سرانجام به فینال رسید و با پیروزی در مسابقه‌ای كه بوی خون و باروت می‌داد، جام قهرمانی را در آغوش كشید.
حریف الجزایر در بازی فینال، تیمی جز سنگال نبود؛ تیمی پر از ستاره‌های معروف كه سادیو مانه فوق‌ستاره لیورپول سرآمد آنها بود. هواداران الجزایری آمده بودند تا رویاپردازی‌های مردان كشورشان، پایانی افسانه‌ای داشته باشد. هنوز بازی جا نیفتاده بود كه الجزایر پیش افتاد. پاس بن ناصر در دقیقه 2 به بغداد بونجاح رسید و ضربه او با خوش‌شانسی، به پای مدافع سنگال خورد و با قوسی عجیب راهی دروازه حریف شد. این گل، آغاز یك جنگ تمام عیار بود. بعد از این گل الجزایر با تمام وجود دفاع كرد و سنگال با همه توانش برای زدن گل پیش رفت. بازی گرچه صحنه‌های جذابی از نظر فوتبالی نداشت، اما پر از لحظه‌های احساسی بود. شاید حق با گزارشگر شبكه بین‌اسپرت باشد كه می‌گفت: «انگار ارتش دو كشور به خاك مصر آمده‌اند و در همین مستطیل می‌جنگند.»
الجزایر چند بار تا مرز تسلیم پیش رفت؛ اما خدای فوتبال، آنها را قهرمان می‌خواست. چند بار توپ تا روی خط دروازه آمد و برگشت داده شد. در دقیقه 60 داور حتی به سود سنگال اعلام پنالتی كرد و VAR، رای را برگرداند و سنگال هر چه زد، به در بسته خورد. مردان الجزایری قاعده جنگ در صحرا را می‌دانستند و تا دقیقه 94 از اندوخته ناچیزشان دفاع كردند. تماشاگرانی كه از الجزیره به قاهره آمده بودند و به تیمشان اطمینان داشتند. آنها بی‌قرار، سرود قهرمانی می‌خواندند و در مقابل، تماشاگران سنگالی هر چه به پایان بازی نزدیك می‌شدند، امیدهای خود را برای قهرمانی كمرنگ‌تر و محوتر می‌دیدند. وقتی داور، سوت پایان بازی را زد، بازیكنان الجزایری خوشبخت‌ترین انسان‌های روی زمین بودند و به سوی تماشاگرانشان دویدند و در این میان شاید بغداد بونجاح خوشبخت‌تر از دیگران بود.
مردان سرزمین صحرا پس از 29 سال به جام قهرمانی رسیده بودند و حق داشتند تا این حد شادی كنند. آنها به قصه شب مادران الجزایری برای كودكانشان تبدیل شده و نسل طلایی و قهرمان مردم الجزایر بودند؛ مردمی كه در تمام طول تاریخشان فقط یك كلمه آشنا دارند: مبارزه.
 بلماضی: شایسته قهرمانی در آفریقا بودیم
جمال بلماضی 43 ساله كه شهریور سال قبل سرمربی الجزایر شد و تیم تحت‌هدایتش جمعه‌شب در دیدار فینال جام ملت‌های آفریقای 2019 با نتیجه یك بر صفر سنگال را شكست داد و برای اولین‌بار به‌عنوان قهرمانی این رقابت‌ها از سال 1990 رسید، پس از این بازی گفت: خیلی خوشحالم. این قهرمانی فوق‌العاده و تاریخی بود. كل كشور و مردم ما مدت زیادی منتظر ستاره دوم (دومین قهرمانی) بودند. این اولین قهرمانی ما خارج از كشورمان بود و به همین دلیل، فوق‌العاده بود. خوب نگاه كنید و ببینید كه ما از كجا به اینجا رسیدیم. زمانی كه من هدایت تیم را برعهده گرفتم، تیم، شرایط خوبی نداشت. كاری كه در این ده ماه كردیم، فوق‌العاده بود. مسیری طولانی را برای رسیدن به قهرمانی طی كردیم اما شایسته‌اش بودیم. ما شایسته قهرمانی بودیم و برای این عنوان جنگیدیم و به حقمان رسیدیم.