الان اگر نگاهی به صنف‌های مختلف بیندازیم، متوجه می‌شویم كه تقریبا بدنه صنوف به لحاظ درآمد وضعیتی تقریبا مشخص و قابل برنامه‌ریزی دارند. از معلمان تا پرستاران و فعالان بانكی همه و همه یك درآمد مشخص دارند كه كمك می‌كند به برنامه‌ریزی‌شان برای زندگی.
درباره درآمد فعالان تولیدات تلویزیونی ولی چیزی مشخص نیست و در چند سال اخیر فضا مبهم‌تر شده است. در گذشته باز با یك نوسان ثابت می‌شد حد و حدودی را برای دستمزد فعالان درنظر گرفت ولی اخیرا نه. یك علت اصلی این است كه بریز و بپاش و پول‌های درشت و بی حساب و كتاب در برخی پروژه‌ها رد و بدل شده و اسباب بالا رفتن توقعات فعالان این پروژه‌ها را موجب شده است و در مجموع هم هزینه متوسط تولید را بالا برده است.  وقتی كارگردانی یا بازیگری چند برابر دستمزد واقعی خود را از چنین پروژه‌هایی می‌گیرد دیگر حاضر نیست با دستمزدهای قبلی كار كند و همین می‌شود كه یك سری پروژه‌ها به دلیل پیدا نكردن بازیگر اصلا به تولید نمی‌رسد. یك راه‌حل این مشكل آن است كه فعالان تلویزیون و بعدتر سایر هنرهای نمایشی به یك تفاهم‌نامه میان خودشان برسند كه برای جلوگیری از سوداگری‌های این چنینی سقف و كف دستمزدها را مشخص كنند و اجازه ندهند شخص یا گروهی خاص این ارقام را به طور غیرواقعی افزایش دهند. نباید این طور باشد كه یك تهیه‌كننده تلویزیون وقتی سرمایه‌ای هنگفت به سمتش می‌آید برای آن كه گرفتار نظارت‌های تلویزیونی نشود سرمایه را به سمت شبكه خانگی برده و با بریز و بپاش هنگفت، سریالی معمولی تولید كند كه از تركیب بازیگران تا خط روایی كاملا تلویزیونی است. باید فعالان تلویزیون دریابند پر كردن جیب در یك پروژه خاص ممكن است اثرات سوئی بر پیكره نظام تولید داشته باشد و به بیكاری ده‌ها نفر از همكاران منجر شود. اگر همگان به درك این اثرات واقف شوند در آن صورت یقینا به نظم و ترتیبی مشخص در سطح درآمدی فعالان تلویزیون خواهیم رسید.