رژیم صهیونیستی قریب یك‌سال بدون دولت است و دولت موقت نتانیاهو برای ماندن در قدرت دست به ماجراجویی‌های مختلف می‌زند كه یك نمونه آن درگیری‌های اخیر در غزه بود. منابع خبری رژیم صهیونیستی می‌گویند احزاب به نقطه‌ای رسیده‌اند كه هیچ‌یك حاضر نیستند ائتلاف‌های جدید به وجود آورند و همین مساله یك بحران غیر قابل حل را برای سران رژیم ایجاد كرده است. 
آذر سال گذشته بود كه با استعفای آویگدور لیبرمن از پست وزارت جنگ رژیم صهیونیستی و خروج از ائتلاف دولت نتانیاهو، این دولت اكثریت كنست رژیم صهیونیستی را از دست داد.به همین دلیل كنست منحل و مقرر شد چهار ماه بعد انتخابات زودهنگام برگزار شود. با برگزاری این انتخابات امید می‌رفت گشایشی حاصل شود، اما بنیامین نتانیاهو كه خود را برنده آن انتخابات می‌دانست، نتوانست كابینه مورد نظر خود را تشكیل دهد. پس از چند ماه دوباره مقرر شد در تابستان انتخابات دیگری برگزار شود. در دومین انتخابات احزاب دست راستی به رهبری لیكود تنها 32 كرسی پارلمان را به‌دست آوردند و در مقابل ائتلاف آبی ـ سفید به رهبری بنی گانتس نیز موفق شد 33 كرسی را به‌دست آورد. معنای این نتیجه آن بود كه هیچ‌كدام از این دو ائتلاف قادر به تشكیل دولت نیستند و برای چنین كاری باید با احزاب دیگر ائتلاف كنند تا در مجموع بتوانند بیش از 60 كرسی پارلمان را به‌دست آورند. در این میان رئیس‌جمهور رژیم صهیونیستی ابتدا بنیامین نتانیاهو را مامورتشكیل كابینه كرد كه بعد از 26روز موفق به این كار نشد. به دنبال آن ریوولین، رهبر ائتلاف آبی ـ سفید را مامور تشكیل كابینه كرد كه وی نیز تاكنون نتوانسته است كابینه خود را تشكیل دهد. این روند نشان می‌دهد سران رژیم صهیونیستی هیچ گزینه‌ای جز رفتن به سوی سومین انتخابات ندارند. در عین حال آنها اطمینان خاطر دارند كه یك انتخابات دیگر نیز قادر به تغییر این وضعیت نخواهد بود.  
زیرا از یك سو احزاب سنتی و مذهبی‌های تندرو نگرانند كه سكولارها جلو بیفتند و از سوی دیگر احزاب سكولار نگران آن هستند كه با روی كار آمدن آنها آینده سیاسی‌شان به خطر افتد. تحلیلگران جدایی حزب اسرائیل خانه ما  به ‌ریاست آویگدور لیبرمن از حزب لیكود به ‌ریاست نتانیاهو را مصداق بارز این نگرانی‌ها و اختلافات می‌دانند. آویگدور لیبرمن هنوز نتوانسته است با هیچ‌كدام از دو ائتلاف لیكود یا آبی - سفید همكاری كند. جدا شدن موشه یعلون، گابی اشكنازی، یائیر لاپید و بنی گانتس از نتانیاهو و قرار گرفتن‌شان در نقطه مقابل او نیز نمونه اعلای این اختلاف است. این در حالی است كه تمامی این شخصیت‌ها روزگاری در تیم نتانیاهو حضور داشته‌اند و با او در یك جناح سیاسی فعالیت می‌كردند.  نقطه دیگری كه شكاف‌های سیاسی احزاب را در رژیم صهیونیستی تشدید كرده جایگاه چپگرایان سنتی است. این چپگرایان در ضعیف‌ترین وضعیت در طول تأسیس رژیم صهیونیستی قرار دارند و به‌رغم آن‌كه به‌اجبار در اردوگاه میانه‌روها و چپگرایان جدید قرار گرفته‌اند در مواقعی با اظهار نظرهای متفاوت از آنها جدا می‌شوند. این وضعیت بی‌ثبات به‌اندازه‌ای بغرنج شده كه آنها را مجبور كرده برای ایجاد ائتلاف به‌منظور تشكیل دولت، با نمایندگان عرب كنست ائتلاف كنند و دولت بنی گانتس تنها در صورت حضور این نمایندگان عرب می‌تواند به‌وجود آید. این درحالی است كه احزابی مانند اسرائیل خانه ما به‌شدت مخالف حضور نمایندگان عرب در كابینه آینده بوده و می‌گویند دراین صورت به‌هیچ‌وجه حاضر به همكاری با گانتس نخواهند بود.  شاید تصور شود وجود اختلافات سیاسی در بین احزاب رژیم صهیونیستی امری قدیمی و ریشه‌دار است، اما تفاوت این دوره با دوره‌های قبل در آن است كه در گذشته احزاب سیاسی رژیم صهیونیستی در زمان‌های مختلف با وجود تمامی این اختلافات، به‌خصوص هنگام تشكیل دولت با هم ائتلاف می‌كردند و وارد دولت می‌شدند، اما این بار به نظر می‌رسد هیچ‌یك از این احزاب حاضر به مشاركت در ائتلاف‌های موجود نیستند و این نشان از غیر‌قابل ترمیم بودن شكاف موجود در بین احزاب اسرائیلی دارد.