فدراسیون فوتبال انتخاب برانكو به عنوان سرمربی تیم‌ملی را نه تایید كرده نه تكذیب! اما احتمالا در روزهای آینده این اتفاق خواهد افتاد و برانكو روی نیمكت تیم ملی ایران خواهد نشست.
می گویند تمام شد و برانكو یك بار دیگر روی نیمكت تیم ملی ایران خواهد نشست. آن زمان كه با كی‌روش می‌جنگید و ارتش سرخ را هم پشت سرش داشت تصور خیلی‌ها همین بود، این‌كه برانكو چشمش به نیمكت تیم ملی است و چون می‌داند كه كی‌روش به‌زودی از ایران می‌رود از حالا دارد زمینه را آماده می‌كند. این شایعه البته هرگز به اثبات نرسید و هر بار كه از برانكو در این باره سوال می‌پرسیدند، می‌گفت: «چنین تصمیمی ندارم.» حالا اما خبر دیگری آمده. خبر از توافق با پروفسور آن هم چند ماه پس از رفتن كی‌روش. حالا حتی اگر كسی انتقادی هم بكند برانكو می‌تواند بگوید كه جای كی‌روش را نگرفته، بلكه به دلیل نتایج ضعیف ویلموتس در تیم ملی و اخراج او، جانشینش در تیم ملی شده است.
اصلا همه اینها را بریزیم دور. بدون تعارف نگران یك چیز هستم. نگران دو قطبی شدن دوباره در فضای تیم ملی. چه روزهای تلخی بود وقتی كه اتحاد بین هواداران تیم ملی از هم گسسته بود. انگار كه تبری زده بودند وسط باورهای آنها. چشمشان چیز دیگری را نمی‌دید. آنها یا برانكویی بودند یا كی‌روشی و انگار نه انگار كه این وسط پرسپولیس دارد آسیب می‌بیند و مهم‌تر از آن تیم ملی ایران.
كسی یادش نرفته است. یك روز برانكو مصاحبه می‌كرد و روز دیگر كی‌روش. این وسط مسؤولان پرسپولیس و فدراسیون هم كه گویا خوابشان برده بود، البته خواب كه نه، زورشان نمی‌رسید تا ترمز آنها را بكشند و ...
حالا چند ماه از آن روزها گذشته و دوباره صدای پای برانكو می‌آید. از همین حالا بگویم اگر از مهدی تاج درباره این انتخاب سوال كنید جوابش این است: «در شرایط فعلی گزینه خارجی دیگری نداشتیم كه ایران را به‌خوبی بشناسد. بازی‌های دور برگشت مقدماتی جام‌جهانی نزدیك است و برانكو بهترین گزینه بود.»
هرچه هست احتمالا در روزهای آینده برانكو رسما روی نیمكت تیم ملی خواهد نشست و احتمالا باید این پیه را به تنش بمالد كه طیف مخالف، همسو با او نباشد. این حرف من نیست. كانال‌های استقلالی پر شده از موضع‌گیری‌ها علیه برانكو. ایران این روزها بیشتر از همیشه به آرامش نیاز دارد تا بتواند با شكست دادن همه رقبا در چهار بازی باقیمانده راهی مرحله بعدی مقدماتی جام‌جهانی شود. آیا تضمینی وجود دارد كه بازی‌های خانگی تیم ملی در ایران كه مهم‌ترین آن بازی با بحرین و عراق است به محلی برای تسویه‌حساب‌های قدیمی تبدیل نشود؟ آیا تضمینی هست كه آن دو قطبی كی روش-برانكو به وجود نیاید و این بار استقلال و تیم ملی وارد حاشیه نشوند؟
خبر رسیده كه برانكو انتخاب شده و طبق روالی كه در سیستم ایران وجود دارد باید پروفسور را سرمربی ایران دانست اما كاش فكری هم برای جلوگیری از دو قطبی شدن فضا می‌كردند و كاش تصمیمی می‌گرفتند كه منجر به اتحاد شود نه شكاف بیشتر بین فضای موجود.