تقاطع بزرگمهر و وصال، لای فشردگی آدم‌هایی که همه زورشان را زده اند تا در دانشگاه تهران به وصال سردار برسند و به در بسته جمعیت خورده اند، ایستاده‌ام. مُکبر بانگ "الصلاه الصلاه" سر می‌دهد. صدای هق‌هق زن جوانی با صدای حزین قرائت نماز میت عجین شده است. انگار همه منتظر بهانه‌اند تا بغض‌شان را فریاد کنند. صدای رهبر که می‌لرزد بغض‌ها منفجر می‌شود. «اللهم إنا لا نعلم منه إلا خیراً» سه بار تکرار می‌شود؛ نماز آیت ا... گلپایگانی بر پیکر خمینی کبیر تداعی می شود. میلیون‌ها انسان مومن با اشک‌شان شهادت می‌دهند که چیزی به‌جز خیر و نیکی از حاج قاسم ندیده‌اند.
       دو سه ساعتی می‌شود که از مراسم تشییع پیکر سردار [هنوز در دهانمان نمی‌چرخد که شهید را به اول اسمش اضافه کنیم] برگشته‌ام. نشسته‌ام پای تلویزیون و ادامه قیام خونخواهان را تماشا می‌کنم. بچه‌های شورای سردبیری و گروه سیاسی آمده‌اند و بر سر نحوه پوشش مراسم بحث می‌کنند؛ در حالی که هنوز سوژه در جریان است و من بعید می‌دانم به این زودی‌ها از جریان بیفتد.ما رسانه‌ها همیشه وقتی پای مردم و آرمان‌هایشان وسط می‌آید، کم می‌آوریم. تصاویر تلویزیونی نشان می‌دهد باگذشت چند ساعت،هنوزپیکرهای شهدا به میدان انقلاب نرسیده‌است. مردم به این راحتی از محبوب‌شان دل نمی‌کنند. تلویزیون صدای محمد معتمدی را پخش می‌کند:حالا که می روی همراه جاده ها/ برگرد و پس بده تنهایی مرا...
       فیلمی در فضای مجازی پخش می‌شود. صدا و تصویر حاج قاسم است که طبق معمول دلبری می‌کند. سرداراز پشت میکروفن با همان آرامش همیشگی [انگار نه انگار که فرمانده عملیات حذف حیوانات داعشی است] از حاضران در جلسه می‌پرسد آیا از او راضی هستند یا نه؟ صدایی از وسط جلسه می‌گوید:«شما سرور مایید…» سردار حرفش راقطع می‌کند و از همه می‌خواهد نظر شرعی بدهند و همه می گویند «بــــــله». حاجی محض احتیاط، دوباره می‌پرسد و جماعت بار دوم محکم‌تر پاسخ می‌دهند. خیالش که راحت می‌شود، ابراز امیدواری می‌کند پای جنازه‌اش هم، همه از او به نیکی یاد کنند. فیلم را در صفحه شخصی‌ام در فضای مجازی منتشر می‌کنم و زیرش می‌نویسم:«دیدن این فیلم برای افرادی که ناراحتی قلبی دارند توصیه نمی‌شود!» منتظر می‌مانم تا اینستاگرام پست را به‌علت«ترویج مفاهیم خشونت‌آمیز و اقدامات ضدبشری» حذف کند!
       تصاویر یمن را مرور می‌کنم. یمنی‌های سلحشور با آن خنجرهای پرِ شال‌شان ریخته‌اند در خیابان‌های زخمی صعده وصنعا و عکس‌های حاج قاسم را به رخ ترامپ دیوانه می‌کشند و دم از انتقام خیلی سخت می‌زنند. قاعدتا باید حساب کار دست استراتژیست‌ها و طراح‌های عملیات‌های مشترک غربی - عربی - عبری و آل فلان و آل بهمان بیاید که یمنی جماعت وقتی حرف از انتقام می‌زند، حرفش ردخور ندارد.
       باید دید این یکی دو روز ترامپ به چه فکر می‌کند. وقتی فیلم‌های کاظمین، کربلا، نجف، اهواز، مشهد، تهران و بعد قم و کرمان را برایش پخش می‌کنند، در خلوت گوشه اتاقش به خودش چه می‌گوید. وقتی همه طراحی‌های چند ساله‌اش برای فشار حداکثری بر مردم ایران و فروپاشیدن فرهنگ مقاومت در خاورمیانه و محیط داخلی کشور با انفجار فرودگاه بغداد در 13دی‌ماه پودر شد و به هوا رفت، چه الفاظی را برای خودش و تیم مشاورانش به‌کار می‌برد. من اما فکر می‌کنم این روزها دائم زنگ صدای حاج قاسم در کله ترامپ اکو می‌شود که «آقای ترامپ قمارباز! من حریف تو هستم...» حالا می‌فهمد که با قاسم سلیمانی‌ای مواجه است که
با هیچ تیر و ترکش و موشک و پهپادی، قادر به حذفش نیست و روز به روزبرقدرت و نفوذش افزوده می‌شود. بله،آقای ترامپ تو باختی. بد هم باختی!