این بازیگر تئاتر در پایان صحبت‌هایش می‌گوید: امیدوارم تلاش‌هایمان به جای خوبی برسد و بتوانیم با مردم در این روزهای سخت همراهی كرده باشیم. 

از بچه‌های قم یاد گرفتم
اما چه شد كه شفیعی به فكر افتاد تا این حركت فرهنگی را راه بیندازد. او در این باره می‌گوید: مصطفی یكی از هنرمندان تئاتری شهرستان قم وقتی شرایط پیش آمده را در شهرش دید پارچه‌هایی را كه برای دوخت لباس‌های نمایش تازه‌شان تدارك دیده بود، به دوخت ماسك برای مردم اختصاص داد. همین كار بیات موجب شد فكر كنم می‌توانیم ما هم مروج كار خوب او باشیم و در این شرایط حساس كشور قدمی برای بهبود شرایط برداشته باشیم.
او ادامه می‌دهد: به كمك فضای مجازی و لطف مردم كار خیلی سریع شكل بزرگ‌تری به خود گرفت و اكنون 23 واحد خانگی هم مشغول به كار شده‌اند. همچنین سه تولیدی پوشاك به ما پیوسته‌اند و در حال كمك كردن به ما هستند. با توجه به تجهیزاتی كه برای دوختن ماسك‌ها دارند هم برای ما كمك بسیار خوبی محسوب می‌شوند.
مدیر تماشاخانه سرو همچنین می‌گوید این روزها در حال تولید گان هم هستند تا نیاز بیمارستان‌های كشور را تا حدی كه می‌توانند برطرف كرده و گوشه‌ای از كمبود گان را جبران كنند. اینها همه یك طرف ماجرا و تاثیر روانی اتفاقی كه تئاتری‌ها رقم زده‌اند، یك طرف دیگر. وقتی از شفیعی می‌ خواهم واضح‌تر بگوید چرا در روزهایی كه می‌تواند خودش را در خانه قرنطینه كند دست به چنین اقدامی زده، با یك جمله كوتاه چند كلمه‌ای مهم‌ترین و تاثیرگذارترین جمله را به زبان می‌آورد: «من در خانه‌‌ام هستم، وطن خانه من است».
از جنگ با دشمن تا جنگ با كرونا
او می‌افزاید: من هنرمند كمتر از بچه 17 ساله‌ای نیستم كه شب‌ها مسجد را ضدعفونی می‌كند، یك روز با دشمن باید بجنگیم و یك روز با ویروس. در هشت سال جنگ تحمیلی هم این مردم بودند كه موفق شدند نه دولت، حالا هم مردم باید پای كار این جنگ تازه بایستند، چون مردم نباشند هیچ دولتی نمی‌تواند كاری از پیش ببرد. آنها كه پشت جبهه بودند مردم بودند و آنها هم كه در خط مقدم حضور داشتند، باز از مردم بودند.
شفیعی با تاكید بر نقش مهم هنرمندان می‌گوید: ما هنرمندیم باید حواسمان باشد مسؤولیت به مراتب بزرگ‌تری داریم. می‌توانیم به فرهنگسازی كمك كنیم و پای جامعه‌مان بایستیم. این مردم همان كسانی هستند كه وقتی ما روی صحنه می‌رویم بلیت نمایش‌هایمان را می‌خرند و زندگی‌مان را می‌چرخانند. حالا وقتی درد دارند من باید سكوت كنم یا فقط به فكر سلامت خودم باشم؟ نمی‌توانم.
این هنرمند عنوان می‌كند: خیلی‌ها به من گفتند این كار را نكن، گفتند اینجا تماشاخانه است، نه تولیدی. من هم جواب دادم اینجا بخشی از خاك ایران است و هر كاری كه به نفع مردم باشد می‌تواند در آن انجام شود. حالا كه تئاتر تعطیل شده ما می‌توانیم از تماشاخانه برای كمك به جامعه استفاده كنیم، چه روی صحنه باشیم و بازی كنیم چه در كنار صحنه مشغول دوخت ماسك باشیم.
شفیعی تاكید می‌كند: این كه ما چقدر می‌توانیم تولید و كمك كنیم یك بخش موضوع است، اما بخش مهم‌تر تاثیر روانی حركت‌های جمعی است كه در آن همگی می‌خواهیم برای حل مشكلی همگانی فعالیت كنیم. امیدوارم این حركت حتی به اندازه یك درصد هم كه شده بتواند حال مردم را بهتر كند و برای همه ما انگیزه‌ای باشد كه بدانیم در كنار هم هستیم و از پس این جنگ هم برمی‌آییم.
اما كمك‌ها فقط محدود به مردم نیست، در تهیه بسیاری از اقلام هنرمندان و تهیه‌كنندگان سینما هم همكاری كرده‌اند. شفیعی می‌گوید: یك بازیگر موفق با من تماس گرفت و گفت من می‌ترسم از خانه بیرون بیایم، اما بغض آلودم از فداكاری تو و دیگرانی كه می‌توانید در قرنطینه گوشه خانه‌هایتان باشید، اما مسیر دیگری را انتخاب كرده‌اید. شجاعت تو و بقیه را ستایش می‌كنم و می‌توانم كمك مالی كنم.
وقتی صحبت‌های شفیعی تمام می‌شود به این فكر می‌كنم كه از این به بعد هر وقت از مقابل تماشاخانه سرو عبور كنم، شعر معروف سعدی را زمزمه خواهم كرد:
ای سرو بلند قامت دوست
 وه وه كه شمایلت چه نیكوست...
این سرو، با همه سروهای سبز جهان هم فرق دارد. اینجا بخشی از خاك ایران است كه آدم‌هایش در روزهای سخت ناامنی روانی جامعه هم یادشان نرفته قلبشان برای وطن می‌تپد.