قصه‌های خوب فقط برای جذب کودکان و نوجوانان به کار نمی‌رود و تقریبا اغلب مخاطبان بزرگسال هم وقتی پای تلویزیون می‌نشینند، به دنبال قصه‌هایی گیرا و دلپسند هستند تا جذبشان کند. حالا که کرونا باعث شده بر شمار خانه‌نشینان و در نهایت مخاطبان تلویزیون افزوده شود، بیش از قبل باید بر قصه‌گویی‌های فریبنده تمرکز شود و در داستانگویی تلویزیونی تا می‌شود بر تصاویر خوش آب و رنگ و تر و تمیز تاکید شود. در تولید سریال به جایی رسیده‌ایم که از منظر استانداردهای تکنیکی کم نداریم و فقط به نظر میرسد خودباوری درون ما کم شده، چون خیلی‌ها که سال‌ها بعد از ما سریال‌سازی را استارت زدند، اکنون صادرکننده سریال هستند، ولی ما هنوز نتوانسته‌ایم بازاری مناسب برای سریال‌هایمان پیدا کنیم. در تولید سریال برای تلویزیون قطعا بکوشیم که استانداردهای تولید را مدام ارتقا دهیم و به هیچ بهانه‌ای کم‌کاری نکنیم. یادم می‌آید دو دهه قبل که این همه امکانات نبود، کلی فیلم و سریال خوب ساختیم؛ حالا که به مدد دیجیتالیسم کارها خیلی هم راحت‌تر شده است. تلویزیون باید با سریال‌های ملی خوش آب و رنگ کاری کند که مخاطبان به ذهنشان هم نرسد سراغ رسانه‌های بیگانه بروند. حالا یا خود تلویزیون به دنبال تولید سریال برود یا از گروه‌های قوی که بیرون از سازمان سریال می‌سازند بهره گیرد. ایرادی هم ندارد که سریال‌های مدیوم‌های دیگر به صورت تعاملی برای پخش در اختیار تلویزیون قرار گیرد. خوشبختانه تعدد شبکه‌های تلویزیونی باعث شده از ورزش تا خبر و فیلم و سریال کانال مجزا داشته باشیم ولی گاهی می‌بینیم یک سریال را با حداقل زمان از پخش اولیه در شبکه‌های دیگر بازپخش می‌کنند که توی ذوق می‌زند و بهتر است یک فاصله زمانی معقول برای بازپخش درنظر گیرند. اگر برنامه‌ریزی درست برای استفاده از داشته‌های تلویزیونی خود داشته باشیم، یقین بدانید خیلی چابک‌تر از اینها در جلب مخاطب موفق خواهیم بود.