هر چند کرونا به اقتصاد موسیقی آسیب‌های فراوانی وارد کرده اما هنرمندان در این دوران در سراسر جهان اجراهای زنده‌ای را در فضای مجازی داشتند
کنسرت بدون بلیت
کرونا با موسیقی چه کرد؟ پاسخ این سوال روشن است، موسیقی هم مانند هر پدیده دیگر و بخصوص هنر-صنعت های دیگر از این ویروس مرموز آسیب‌های بسیاری دید. استودیوهای موسیقی، کنسرت‌ها و بسیاری از دیگر اتفاقات و کارهای مرتبط با موسیقی تعطیل شدند، موزیسین‌ها اما به جای تنها ماندن و دست روی دست گذاشتن، و البته غصه خوردن ترجیح دادند اجراهای مجازی را پیگیری کنند. اتفاقی که البته در تمام دنیا هم با استقبال روبه‌رو شد و مردم را به تماشای اجراهایی نشاند که شاید برخی خوابش را هم نمی‌دیدند که بتوانند به‌طور زنده تماشایش کنند. بله، حواسمان هست که این تماشای موسیقی در لایو اینستاگرام نمی‌تواند به اندازه تماشای اجرا به‌طور زنده و در سالن برگزاری کنسرت باشد، اما طبیعتا فرصت شرکت کردن در بسیاری از این کنسرت‌ها را ما در شرایط عادی هرگز نخواهیم داشت و همین که موزیسین‌های بزرگ دنیا را بشود در اجرای زنده در فضای مجازی هم تماشا کرد، خودش از آن اتفاق‌هایی است که این کرونای لعنتی با همه دشواری‌هایش به‌بار آورده‌است.
«یک جهان، با هم در خانه» ایده‌ای است که توسط خواننده‌‌های آمریکایی و سازمان‌های بهداشت جهانی و گلوبال سیتیزن ترتیب یافت و هنوز ادامه دارد. هنرمندان بسیاری در سراسر جهان به این ایده پیوستند و تلاش کردند در شرایطی که رویدادهای موسیقی تعطیل شده، هم به خودشان روحیه بدهند و هم به بقیه مردم جهان.
البته در میان این اجراهای جهانی هم تفاوت‌های جالبی بود، برخی خوانندگان لایوهایی داشتند با سه دوربین و چند نوازنده و خلاصه به‌قول معروف سرشار از
لاکچری بازی؛ اما بودند خوانندگانی هم که حواس‌شان بود قرار است اجراهای لایو کاملا معمولی و در فضایی خودمانی باشد. در هر صورت بسیاری در سراسر جهان هر دو را دنبال کردند و این کنسرت‌های خانگی را غنیمتی دانستند برای روزهای قرنطینه.
یکی از این اجراها که برای مردم ایران خیلی جذاب بود، اجرای یانی در خانه‌اش بود، همچنین راجرز واتر که اجرایش را تقدیم کرد به یکی از دوستانش که به علت ابتلا به کرونا فوت شده بود. خلاصه که موزیسین‌های جهانی در این ایام روحیه دادند و گرفتند.
کنسرت‌های خانگی در ایران
قبل از آن‌که در کشورهای دیگر شروع شود، در ایران خودمان تجربه‌اش کردیم. بنیامین بهادری کنسرت لغو شده‌اش را روی پشت‌بام خانه‌اش برگزار کرد و شد آغازگر این مسیر. آن زمان هنوز کرونا به دیگر کشورها هم نرفته بود و به نظر می‌رسد بتوانیم بگوییم این مسیر را ما در ایران آغاز کردیم.
البته این دسته از اجراها بعدتر در ایران هم لاکچری‌تر شدند، پای شهرداری و وزارت ارشاد به میان آمد و در برنامه «نوروزخانه» تعدادی از برترین هنرمندان این عرصه (در سبک‌های مختلف) به اجرای برنامه پرداختند. حالا بهتر است به روی خودمان نیاوریم که خواننده‌ای که طی سال، قیمت بلیت‌هایش از بقیه گران‌تر است در این دسته ازکنسرت‌ها پلی‌بک اجرا کرد و در شلوغی آن روزگار نوروز کرونایی کسی حواسش نبود که بپرسد چرا باید این اتفاق بیفتد! وزارت ارشاد هم در ادامه شرایط موزیسین‌های بسیاری از جمله کیوان ساکت، وحید تاج، پرواز همای و ... را در تالار وحدت روی صحنه برد و اجراهای زنده خوبی را ارائه کرد.
برخی موزیسین‌ها نیز به صورت مستقل در صفحه اینستاگرام خود برای مخاطبین اجرا کردند. انجمن موسیقی کرمان نیز یک رقابت اینترنتی در زمینه تکنوازی، گروه‌نوازی و خوانندگی شکل داد. انجمن موسیقی نیز آرشیو منحصر به فرد خود را گشوده و فیلم برخی اجراهای خاطره‌انگیز دهه 70 را برای عموم روی کانال تلگرامی خود قرار داده است. این اقدامات در این لحظه کمتر به درآمدی برای هنرمندان منجر شده است؛ اما شاید بتواند فصل جدیدی برای ایجاد راه‌های تازه اقتصادی برای هنرمندان باشد.
موسیقی در عصر پساکرونا
می‌گویند کرونا حالا حالاها رفتنی نیست، قبول ،اما بالاخره آخرش مجبور می‌شود برود پی کارش. برای آن روزها هم از همین حالا مطمئن باشید تنهایی و دشواری روزهای قرنطینه کلی فکر و حس تازه برای موزیسین‌ها ایجاد کرده که حتما با آن تولیدات موسیقایی تازه‌ای خواهند داشت. تجربه‌های تازه همیشه در هنر صداهای تازه‌ای را ایجاد کرده‌اند و می‌توان منتظر اتفاقات خوب ماند.
ضمن این‌که چه اتفاقی از این بهتر که جهان اولین تجربه کنسرت‌های آنلاین را هم در شرایط کرونا پشت‌سر گذاشت و مخاطبان میلیونی‌ای را در این ایام در گوشه و کنار جهان داشت.
