محمدحسین قریب، مدیرعامل پیشین باشگاه استقلال در گفت‌وگو با برنامه تهران ورزشی درباره وضعیت مدیریت در فوتبال حرف‌های جالبی زد:
چالشی که در مدیریت باشگاه‌های حرفه‌ای داریم، این است که بیشتر مدیران ما با ادبیات مدیریت اقتصادی آشنا نیستند. مدیر توانای اقتصادی باید بین درآمد و هزینه، تناسبی ایجاد کند که این در بیان ساده است؛ اما توانایی‌های علمی و تجربی فراوانی می‌طلبد. باشگاه‌های ما به این خاطر دچار مشکل شده‌اند که مدیران ارشد آنها توانایی ایجاد تناسب میان هزینه و درآمد را ندارند.
 این مدیران باید نتیجه می‌گرفتند و نتیجه‌گرایی در تیم‌های پرطرفدار، فشار شکننده‌ای روی مدیران باشگاه‌‌ها وارد می‌کند. آنها برای پاسخگویی به مافوق خود و هواداران مجبورند ریسک‌های سنگینی کنند که اگر یک بار باشد اشکالی ندارد؛ اما استمرار این موضوع باعث افزایش شکاف میان درآمد و هزینه می‌شود.
 درآمدزایی برای دستگاه ورزش کشور از لحاظ زیرساختی فراهم نیست که این به مدیر ربطی ندارد. مدیر نیز چون دانش لازم را ندارد، فلاکتی بر جای می‌گذارد که آثارش را می‌بینید.
 ما با ضعف علمی در حوزه مالی باشگاه‌ها هم روبه‌رو بوده‌ایم و دفاتر مالی باشگاه‌ها شفاف نیست. باشگاه‌ها مشکلات مالی زیادی دارند و درآمد بالایی ندارند. دفاتر مالی باشگاه‌ها شفاف نیستند و ممیزی مالیاتی احساس می‌کند اطلاعات مالی به‌صورت دقیق ثبت نشده است.
 همین می‌شود که باشگاه‌های ما درآمد بالایی ندارند، اما مالیات قابل توجهی برای آنها در نظر گرفته می‌شود و باشگاه‌ها بدهی مالیاتی عجیبی دارند. این یک چالش سنگین مدیریتی است. علاوه بر تعریف مالیات پایه، سودی هم به این مالیات اضافه می‌شود. در حالی که درآمد ثابت است و هزینه‌ها افزایش می‌یابد.
 پیشنهادم برای حل این مشکلات در چند مورد خلاصه می‌شود.  یکی این‌که مدیرانی که در باشگاه‌ها منصوب می‌کنیم، به ادبیات اقتصادی آگاه باشند. دوم این‌که زیرساخت‌های درآمدزایی به اقتضای فوتبال به‌صورت کامل تعریف نشده‌اند که باید آن را بازتعریف کنیم تا باشگاه‌های مدرنی در سطح منطقه‌ای و جهانی داشته باشیم. سوم این‌که دوره آموزش برای مدیران برگزار کنیم تا بدانند در چه مسیری حرکت کنند. تا این مشکلات حل نشود، همیشه در پی روزمرگی‌های باشگاه‌ها خواهیم بود و بحث‌های اصلی فراموش می‌شود.
 خصوصی‌سازی راه نجات باشگاه‌های ماست و باعث می‌شود با مدیریتی نوین، خون تازه‌ای در پیکر باشگاه‌های ما به جریان بیفتد. با این حال زمینه‌های درآمدزایی وجود ندارد و فرجام خصوصی‌سازی هم مبهم است. برای این‌که دچار تجارب ناکام گذشته نشویم، باید موضوعات زیرساختی درآمدزایی و درآمد پایدار را تعریف کنیم؛ چون بدون آنها به روال قبل برمی‌گردیم.
 باید به مدیران ناموفقی که در قالب بخش خصوصی وارد فوتبال شدند هم اشاره کنم. چند نفر از مدیران خصوصی که در 10 سال گذشته باشگاه‌داری کردند به کار خود ادامه می‌دهند؟ بیشتر آنها یا کار را رها کردند، یا ورشکست شدند یا زندانی هستند. چون زیرساخت‌های درآمدزایی را حل نکردیم. مدیران با انگیزه زیادی وارد کار شدند و ریسک آنها به خودشان بر‌گشت. ریسک مدیریت دولتی به دولت وارد می‌شود. بدون تعریف زیرساخت و درآمد پایدار، نباید خصوصی‌سازی را تجربه کنیم، وگرنه شکست می‌خورد.
 به اندازه‌ای که برای مربیان یا پزشکان دوره آموزشی می‌گذاریم، باید برای مدیران هم دوره‌های آموزشی تدارک ببینیم. حلقه مفقوده ساختار ورزش ما، مدیرانی با آموزش صحیح و کاربردی با استفاده از تجارب کشورهای رقیب، از جمله ژاپن و کره جنوبی است. ما با ادبیات این کشورها آشنا نیستیم که ضعف مهمی است. نیاز داریم برای مدیران خود، دوره‌های آموزشی بگذاریم که البته پیش از آن، صلاحیت‌های اولیه این مدیران باید احراز شود.