تشکل‌های دانشجویی مایه برکت و همچون فانوس دریایی چراغ راه حرکت دانشگاه‌ها به سمت کسب هویت و استقلال جمعی هستند. اهمیت حضور تشکل‌های دانشجویی در فضای دانشگاه‌ها آن‌قدر زیاد است که اگر این تشکل‌ها در یک دانشگاه فعال نباشند، حتی امر آموزش نیز زیر سوال می‌رود. در واقع، ارائه آموزش بدون فراهم شدن بستر لازم برای فعالیت‌های سیاسی، فرهنگی، مذهبی و هنری در دانشگاه هیچ فایده‌ای ندارد و فضای دانشگاه را به سردخانه‌ای خاموش تبدیل می‌کند. چراکه تشکل‌ها نبض زنده و قلب تپنده جریان دانشجویی در دانشگاه‌ها هستند.
در این میان، مهم‌ترین نکته‌ای که باعث پویایی تشکل‌های فرهنگی و سیاسی دانشجویی می‌شود عضوگیری مناسب و به موقع است. اصولا هر سال تعداد زیادی دانشجوی دارای ایده به دانشگاه‌ها راه می‌یابند که چون به‌درستی جذب تشکل‌ها و کانون‌ها نمی‌شوند، مجال پیاده‌سازی ایده‌هایشان را پیدا نمی‌کنند. این در حالی است که تشکل‌های دانشجویی می‌تواند بهترین بستر شکوفا‌شدن استعدادهای نهفته دانشجویان در زمینه‌های علمی، فرهنگی، هنری، سیاسی و مدیریتی باشد.
از سویی دیگر، باید توجه داشت عامل اصلی موفقیت یک تشکل، داشتن برنامه‌ریزی مدون خواهد بود. یعنی تشکل‌ها برای رسیدن به نقطه مطلوب باید بتوانند ابتدای هر سال تحصیلی برنامه‌ای جامع را تدوین کنند که در آن وظایف اعضا، اهداف، چشم‌انداز و بودجه مورد نیاز مشخص شده باشد. تشکلی که بتواند چنین برنامه‌ای ارائه دهد، در آن سال تحصیلی به موفقیت خواهد رسید و از این رو، همه فعالان تشکل‌ها باید نگارش صحیح برنامه را یاد بگیرند تا بتوانند همه ساله هدف مشخصی را برای خود تعیین و به سوی آن حرکت کنند.
همچنین اعضای تشکل‌ها باید توجه داشته باشند که برنامه‌های بسیاری را می‌توان در قالب فعالیت‌های سیاسی و فرهنگی انجام داد.
در واقع، این فعالیت‌ها به دور هم جمع شدن یا برگزاری یک برنامه تفریحی یا حضور در یک جلسه سخرانی محدود نمی‌شود. اتفاقا گاهی وقت‌ها اصلا نیازی نیست که یک سخنران به دانشگاه بیاید و نظرات خود را با دانشجویان در میان بگذارد، بلکه بهتر است خود دانشجویان در فضای دانشگاه آزادانه بحث کنند و تضارب آرا داشته باشند. وقتی هم که دانشگاه از شکل‌گیری بحث‌های آزادانه دانشجویی حمایت می‌کند، دانشجویان نیز نقدهای خود را با دلسوزی مثال‌زدنی نسبت به ارکان نظام جمهوری اسلامی، ولایت فقیه، دولت و دیگر دستگاه‌های حاکمیت مطرح می‌کنند.