توبی اُرد، فیلسوف اخلاق اعتقاد دارد باید هرچه زودتر اقدامات سازنده‌ای را برای كاهش تبعات این خطرها انجام دهیم. لازم است سرعت پیشرفت فناوری را كند كنیم تا مجال رسیدن به درك درستی از پیامدهای هر فناوری جدید برسیم. ما اكنون كمتر به فكر آینده هستیم و كمتر به این مساله می‌اندیشیم كه رفتار ما ممكن است چگونه روی هزاران نسلی اثر بگذارد كه می‌توانند بعد از ما زندگی كنند.
نسل‌های بعدی گویی در استعمار تصمیمات ما قرار گرفته‌اند: آنها از نظر سیاسی محرومند. زیرا در برابر تصمیماتی كه ما امروز می‌گیریم و مستقیما روی زندگی یا انقراض آنها اثر خواهد گذاشت، اراده‌ای برای پذیرفتن یا نپذیرفتن ندارند.
شاید بزرگ‌ترین تهدید كنونی برای جهان سلاح‌های هسته‌ای باشد.
با پایان جنگ سرد، تعداد كلاهك‌های فعال از بیش از 70 هزار كلاهك در سال 1358 (1980) به حدود 3750 عدد در زمان حال رسیده بیشتر آنها در اختیار كشوری است كه سابقه استفاده از آنها را هم در كارنامه دارد. پیمان كاهش تسلیحات استراتژیك كه در كنترل چنین سلاح‌های مرگباری موثر بوده است، 17 بهمن 99 منقضی می‌شود. فعلا كه روس‌ها و آمریكایی‌ها هیچ برنامه‌ای برای تمدید آن اعلام نكردند و این مساله وحشتناک به نظر می‌رسد. مشكل دیگری كه وجود دارد این است كه سیستم‌های اقتصادی ما بین‌المللی هستند درحالی كه سیستم‌های سیاسی، ملی یا ائتلافی باقی مانده‌اند. این در حالی است كه مشكلاتی كه روی هر شخص اثر می‌گذارد فقط خود آن فرد را تحت‌تاثیر قرار نمی‌دهد. بنابراین زمان آن فرارسیده‌ كه نوع بشر یاد بگیرد پیوند مشتركی كه میان انسان‌ها وجود دارد، عمیق‌تر از اختلافات آنهاست.
در حال حاضر پیش‌بینی‌های زیادی در مورد چگونگی تغییر جهان پس از ویروس كرونا ارائه می‌شود. این تفكر وجود دارد كه مشكلات جهانی همیشه راه‌حل‌های جهانی ندارند. اعتقاد به این كه بحران كووید-19 می‌تواند بدون همكاری‌های بین‌المللی حل شود قطعا نادرست است. هیچ كشوری نمی‌تواند برای مدت طولانی خود را از عالمگیری بیماری پیش‌آمده كنار بكشد و راه خود را در پیش بگیرد.
بنابراین برای پیشگیری از فاجعه‌های بزرگ‌تر و احتمالی آینده باید به نوعی از وحدت و هماهنگی در شیوه زندگی بشری برسیم.