رسانه ملی یک تجربه متراکم 40 ساله دارد. البته که نقاط ضعف و نقاط قوت آن را فارغ از ملاحظات سیاسی و جناح بندی می‌توان بررسی کرد و به داوری نشست. اگر ملاک، این تجربه متراکم باشد، چنین امری حاصل نمی‌شود. در غیر این صورت دچار انحرافات در نقد می‌شویم. تجربه به ما می‌گوید صداوسیما کامیابی‌ها و یک سری ناکامی‌هایی داشته که نمی‌توانیم بگوییم ناکامی‌هایش دستاورد جوانگرایی بوده و همچنین نمی‌توانیم بگوییم هر چه کامیابی داشته متعلق به نسل اول مدیران صداوسیماست. اما آنچه مشخص است این که انگیزه و شور برای تغییر و وجود آدم‌های متخصص جوان در صداوسیما الزامی است. چون کار رسانه ملی با سایر رسانه‌ها متفاوت است. بنابراین کسی که می‌خواهد در این رسانه مدیریت کند، حتما باید هنر را بشناسد و سابقه مدیریت فرهنگی داشته‌باشد. هر جا صداوسیما به جوانانی که در امور فرهنگی و هنری متخصص هستند، اقبال نشان بدهد، ضرر نمی‌کند که هیچ، منفعت کلانی هم کسب می‌کند و هر جا که عقب‌نشینی کرده و مخاطبش را مدنظر قرار نداده، دچار ناکارآمدی شده‌است. بنابراین صداوسیما راهی ندارد جز این‌که به جوانان متخصص روی بیاورد؛ نه جوانان سفارش شده. یعنی اگر صداوسیما می‌خواهد به وظیفه انقلابی، اجتماعی ، مکتبی و فرهنگی خودش عمل کند، چاره‌ای ندارد جز این که به جوانان متخصص فضای کار بدهد؛ ضمن این که بیشترین تغییر به مدیران میانی مربوط می‌شود. مدیریت میانی نیاز به اقبال بسیاری به جوانگرایی دارد.