71 سال پیش در چنین روزی خبری مهم از لاهه هلند به تهران تلگرام شد. خبر این بود: «محمود نامجو، قهرمان جهان شد.»
مرحوم اسماعیل کدخدا زاده در کتاب سرآمدان ورزش ایران خاطرات جالبی از محمود نامجو درباره رقابت‌های جهانی 1949 و کسب نخستین مدال طلای تاریخ ورزش ایران نقل کرده است. نامجو درباره آن رقابت‌ها چنین گفت: «به هلند که رسیدم، رفتم به یک هتل کوچک و یک اتاق زیرشیروانی گرفتم. من در اتاق هتل، صبح تا شب یک گلابی می‌خوردم و شب اگر هوس می‌کردم، یک گلابی دیگر هم می‌خوردم. از هتل آمدم بیرون و رفتم سراغ تیم ایران. رئیس فدراسیون گفت کجا بودی؟ پلیس تمام شهر را زیر پا گذاشته. گفتم همین‌جا بودم... وزن‌کشی شروع شد. درست 56 کیلوگرم بودم. شب که در اتاقی خواب بودم، بوران شده بود و صبح که بیدار شدم، 40 درجه تب داشتم. جرأت هم نمی‌کردم به کسی بگویم. رفتم روی تخته وزنه‌برداری و در نهایت غیرت، رکوردهای دنیا را شکستم. من 20 کیلوگرم اختلاف رکورد با نفر دوم داشتم. تبریک زیادی دریافت کردم و استقبال خوبی از من کردند. گلریزان زورخانه‌ها یادم نمی رود. این اولین سال قهرمانی جهان بود. استاد شهریار هم برایم شعر سرود. بعد از قهرمانی جهان در هلند، برگشتم تهران و به استقبالم آمده بودند. در فرودگاه تهران، سوار ماشین‌دوستم، هاشم شدم. یک شورلت داشت که ظاهرش قشنگ بود. ماشین ما آذین‌بندی شده بود و جلوی همه ماشین‌ها با بوق و هورا حرکت می‌کرد. در خیابان شاه (جمهوری)، دم سفارت انگلیس خواست دور بزند. در اینجا ماشین فرمانش خراب شد و نتوانست دور بگیرد. درنتیجه وارد یک کافه سرنبش استانبول شد. من چقدر خجالت کشیدم!»