او به همین مناسبت شامگاه شنبه (۱۵ شهریورماه) به‌صورت آنلاین، از ۸۴ سال زندگی حرفه‌ای و شخصی خود و آرزوهایی كه در سر دارد سخن گفت و یكی از مهم‌ترین آنها را حضور در مراسم افتتاحیه موزه خود عنوان كرد.  
او كه همزمان با صحبت‌هایش برخی از آثاری را كه در ایام قرنطینه خانگی خلق كرده بود به مخاطبان نشان می‌داد، از حس و حال خوب خود هنگام نقاشی‌كردن سخن گفت و بیان كرد: وقتی به آتلیه می‌روم با دنیا قطع ارتباط می‌كنم و اگر دنیا به‌هم‌بریزد هم اصلا متوجه نمی‌شوم و درواقع گذر زمان را حس نمی‌كنم و غرق در
نقاشی می‌شوم.
درودی ادامه داد: یكی از خوشبختی‌هایم این است كه بدی‌ها، زشتی‌ها و دشمنی‌ها را انكار می‌كنم. من در تمام ثانیه‌های زندگی و با وجود تمام اشتباهاتم باز هم خودم هستم. راز مهم زندگی من جسارت، صداقت، احترام به همه هموطنانم و انسان‌ها و عشق به حرفه‌ام است.
 مهمترین انگیزه زندگی‌ام نیز این است كه بتوانم روزی لیاقت داشتن اسم «ایران» را به‌دست‌بیاورم. البته فكر می‌كنم با عشق شما مردم عزیز، تا حدودی توانسته‌ام این لیاقت را به‌دست‌آورم.
این نقاش پیشكسوت یادآور شد: برای همه شما عشق و مهم‌تر از آن ایمان آرزو می‌كنم. روزی مساله سختی برایم پیش آمد و نمایشگاهم در سازمان‌ملل به مشكل خورد.  آن زمان از خودم پرسیدم بزرگ‌ترین آرزوی من چیست و به این نتیجه رسیدم كه ایمانم به خدا باید بیشتر شود.
 ایمانم آن‌قدر زیاد است كه از هیچ چیزی در زندگی نمی‌ترسم؛ حتی از مرگ. من یكی از ثروتمندترین آدم‌های روی زمین هستم. چون دوستان خوبی دارم و آنها را نگه‌می‌دارم. دوستان خوب، ثروت‌ واقعی هر انسانی است.
او گفت: مفتخرم كه نامم «ایران» است و وصیت كرده‌ام كه روی سنگ قبرم فقط نام «ایران» را بنویسند. برایم خوشحال باشید و دعا كنید كه موزه‌ام را ببینم. درست است كه در زندگی سختی داشته و عزیزانم را از دست داده‌ام، اما با عشق زندگی كرده و توانسته‌ام ظرفیت دوست‌داشتن را داشته باشم. به همین خاطر هیچ‌گاه برایم ناراحت نباشید.
درودی همچنین در بخش پایانی سخنان خود اعلام كرد كه كتاب صوتی زندگی‌نامه او با عنوان «در فاصله دو نقطه...!» با صدای پیام دهكردی این روزها در حال آماده‌سازی است و تا چهار ماه دیگر منتشر می‌شود.