نتایج تحقیقات اخیر حقایق جدیدی درباره دلفین‌ها و فوک‌ها نشان داد
انگشت‌ها پیدا شدند
تازه‌ترین تحقیقی كه روی باله‌های شنای حیوانات آبزی منقرض‌شده و زنده انجام شده است، نشان می‌دهد دلفین‌ها و فوك‌ها انگشتان مخفی دارند.
محققان آرژانتینی در این پژوهش منحصربه‌فرد باله جلویی دلفین‌ها و بسیاری دیگر از حیوانات آبزی را در زیر اشعه ایكس قرار داده و متوجه شده‌اند استخوان انگشتان دلفین‌ها شبیه انگشت‌های ما به صورت قوسی شكل است و سازگاری آنها برای شنا در دریا باعث شده كه انگشتان آنها شكل باله به خود بگیرد. پژوهشگران در این مطالعه ساختارهای استخوان باله ۱۹ گونه پستاندار آبزی را با اجداد خشكی‌زی آنها مقایسه كردند و دریافتند بسیاری از گونه‌هایی كه اكنون از روی كره زمین منقرض شده‌اند، برخلاف انتظار ما استراتژی‌های بسیار خلاقانه‌ای برای سازگاری با حیات دریایی داشته‌اند.
از آنجا كه طیف گونه‌های مورد مطالعه در این تحقیق گسترده بوده و جدا از دلفین‌ها، لاك‌پشت‌های دریایی، فوك‌ها، گاوهای دریایی، نهنگ‌ها و حتی موساسورها و ماهی‌های خزنده‌سان هم كه در عصر دایناسورها در اقیانوس‌ها زیست می‌كرده‌اند بررسی شده‌اند، لذا محققان برای مقایسه باله‌های شنای این گروه متنوع از روشی متمایز با نام تجزیه و تحلیل شبكه‌ای استفاده كرده‌اند. جولیا مولنار (Julia Molnar) محقق موسسه فناوری نیویورك كه كاری مشابه این تحقیق انجام داده، می‌گوید: «متخصصان كالبدگشایی از این روش برای بررسی‌های تكمیلی استفاده می‌كنند و این مساله می‌تواند رابطه میان ساختار و عملكرد را به‌خوبی توضیح دهد.»
اوانجلوس ولاچیوس (Evangelos Vlachios) محقق موزه باستان‌شناسی آرژانتین كه خودش از نویسندگان این مقاله است نیز می‌گوید: «در این مقاله هدف ما این بود كه ببینیم چگونه عملكردی مانند شناكردن باعث تغییر ساختار شده است. یعنی می‌خواستیم دریابیم اندام‌های منحصربه‌فرد شنا چگونه خودشان را با شرایط محیطی سازگار كرده‌اند و برای انجام این مهم لازم بود چیزهایی را كه حتی به طور مستقیم با هم ارتباط ندارند، با یكدیگر مقایسه كنیم. به همین دلیل هم بود كه باله شنا و وجود یا عدم وجود انگشتان را در آنها بررسی كردیم.»
تجزیه و تحلیل شبكه‌ای به محققان این اجازه را می‌دهد كه ساختار اسكلتی پره شنای هر حیوان را به شبكه‌ای مجرد از گره‌ها و ارتباطات تبدیل كنند و با مقایسه این شبكه با ساختار عضو تفكیك شده اجداد پیشین حیوان، سازگاری‌هایش را محك بزنند. در نتیجه این روش كمك كرده كه محققان ببینند حیوان مورد نظر چه استخوان‌هایی را به دست آورده است، كدام استخوان‌ها را از دست داده و كدام استخوان‌ها با سایرین ادغام شده‌اند.
جالب اینجاست كه محققان اكنون دریافته‌اند همه موجودات آبزی انگشتان خود را حفظ كرده‌اند. اما این انگشتان یكی بعد از دیگری به هم متصل شده‌اند و روی آنها را غلافی از پوست و بافت پوشانده كه به آنها این اجازه را نمی‌دهد كه هر انگشت را به تنهایی تكان دهند. محققان براساس مطالعه انجام شده، اعلام كرده‌اند شرایط یادشده مشابه این است كه بگوییم حیوانات آبزی انگشتان خود را در دستكشی فروبرده‌اند كه به آنها اجازه حركت منفرد هر انگشت را نمی‌دهد.
اكنون محققاندرصددند كه ببینند آیا این سازگاری‌ها می‌تواند در نهایت به ضرر حیوانات آبزی تمام شود و آنها را بیش از پیش به گرداب انقراض در اقیانوس‌ها نزدیك كند یا برعكس، آنها را از انقراض دور خواهد كرد. به گفته یكی از محققان مقایسه این سازگاری‌های كاملا متفاوت می‌تواند كلیدهایی در اختیارمان بگذارد كه بتوانیم از طریق آنها هرچه بیشتر به حفاظت این موجودات كمك كنیم.
منبع: The New York Times
