یكی از مهم‌ترین آموزه‌های همكاری با بزرگانی مثل جمشید مشایخی، تعهد آنان به كارشان بود و این‌كه هیچ‌گاه و در هیچ شرایطی نسبت به بازیگران مقابل خود، نگاه از بالا نداشتند.
این نسل بازیگری با این‌كه رزومه‌ای پر و پیمان داشتند ولی هیچ‌گاه اصول حرفه‌ای بازیگری را كنار نگذاشتند و همواره سر وقت و بسیار منضبط در پروژه‌ها حاضر می‌شدند و این، خودش باعث می‌شد عیار پروژه‌هایی كه در آنها حضور می‌یافتند بالا برود.
در تلویزیون سریال‌هایی ماندگار تولید شده كه بسیاری از آنها از حضور همین بزرگان سود برده‌اند و این حضور باعث شده بود كه كلیت كار هم منسجم و دیدنی از كار درآید. بزرگان وقتی در یك سریال هستند ناخواسته هم كه شده دیگران را وادار می‌كنند به تاسی از خلق‌وخو و رفتارشان و در نتیجه سطح كار بالا می‌رود.در سال‌های اخیر برخی بزرگان بازیگری را از دست داده‌ایم ولی همچنان بزرگانی هستند كه حتی حضور كوتاه‌مدت‌شان در سریال‌ها هم موجبات بالارفتن قدرت ارتباط‌گیری با مخاطب را فراهم می‌كند پس چرا نباید سراغ این بزرگان رفت.این‌كه بزرگان را فقط زینت‌المجالس می‌خواهند یا در برنامه‌های گفت‌وگومحور از آنها دعوت به‌عمل‌می‌آورند نه این‌كه بد باشد ولی حق مطلب را درباره اینها ادا نمی‌كند. احترام به بزرگان هنری وقتی به كمال می‌رسد كه با درنظرگرفتن توانایی جسمی و همچنین جایگاه هنری‌ آنها برایشان نقش‌های كوتاه و بلند در پروژه‌ها درنظر بگیریم. تهیه‌كنندگان تلویزیون در خدمت‌گیری بزرگان بازیگری وظیفه‌ای مهم بر دوش دارند و باید تا می‌توانند نقش‌های مناسب را به آنها بدهند نه این‌كه بروند سراغ نابازیگرانی كه فقط یك تیپ تكراری را مدام در كارهای مختلف ارائه می‌دهند.این به‌كارگیری پیشكسوتان فارغ از آن كه می‌تواند بركت كارهای تولیدی باشد به‌نوعی قدرشناسی را هم در اذهان جوان‌ترها تداعی می‌كند كه خود باعث الگوگیری از بزرگ‌ترها و اقتدا به مشی آنها می‌گردد.