تخریب و انتقاد در تعریف ماهیت و معنا با هم متفاوت هستند. به عبارتی، راه نقد از تخریب جداست، چرا که نقدکردن ملزومات و شرایطی دارد که یک منتقد باید به علم و تخصص آن مجهز باشد.
در نقد منصفانه و سازنده باید زوایای مثبت و منفی هر موضوعی را مورد بحث و بررسی قرار دهیم. در این نوع از نقد نباید اسیر هواهای نفسانی، وابستگی گروهی و جناحی شویم. به عنوان مثال اگر در موضوع معیشتی و اقتصادی اشکالاتی را به دولت وارد می‌دانیم باید دلایل آن را مطرح کنیم و بپرسیم چرا در مدت کوتاه چند ماهه، قیمت ارز سه‌برابر شده و قیمت سکه و طلا بیش از سه‌برابر شده است. در این خصوص نباید به‌صورت تخریبی کار کنیم، بلکه در نقد منصفانه باید بگوییم برخی از مشکلات به دلیل سیاست‌های غلط مدیران ارشد و ناکارآمدی آنهاست، اما در عین حال نباید توهین کنیم و بیانات سخیفی به کار ببریم.  بنابراین قطعا باید انتقاد و نقد سازنده وجود داشته باشد که البته با تخریب و دشنام و بدگویی متفاوت است. باید بدانیم دشنام‌دادن، گره‌ای از مشکلات کشور باز نمی‌کند، بنابراین در انتقاد منصفانه ضمن حفظ شخصیت فردی و کرامت انسانی راهکاری نیز ارائه می‌شود و انتقاد سازنده، عالمانه و همراه با ارائه راهکار است و نه دشنام دادن. در ضمن با توجه به آنچه مکتب و فرهنگ اسلامی_ایرانی ما نیز بر آن تاکید دارد دشنام دادن را جایز نمی‌دانیم مگر این‌که از اصول عدول کرده باشد. شبیه برخی از سران خائن کشورهایی که پایبند به اسلام نیستند. توجه و تاکید به رعایت موازین شرعی و دینی از دستورات الهی ماست و همین موضوع وجه تمایز مهم نظام اسلامی با نظام‌های غیراسلامی است.
 از سوی دیگر باید در نظر داشته باشیم در شرایط فعلی و با توجه به فشارهایی که بر کشور وارد است، نیازمند انسجام ملی و وحدت و یکپارچگی هستیم، البته حفظ این وحدت به معنای سکوت منتقدان نیست و این موضوع هیچ تناقضی با بیان انتقادات منصفانه و راهگشا ندارد. به عنوان مثال همان‌طور که طی این مدت بارها در رسانه‌ها اعلام شده ضرورت دارد دولت در مورد کرونا اقدامات جدی داشته باشد، چرا که با توصیه و خواهش نمی‌توان با این بیماری مقابله کرد و باید در جاهایی مقرراتی سختگیرانه اعمال شود.